۱۳۹۰ خرداد ۴, چهارشنبه
کنفرانس مطبوعاتی در فرانکفورت: نقض حقوق بشر در ایران03.05.2011
روز سوم ماه مه سازمان عفو بین الملل در فرانکفورت در یک کنفرانس مطبوعاتی به مسئله نقض حقوق بشر در ایران پرداخت. حامیان مادران پارک لاله/فرانکفورت در برنامه ریزی و اجرای این کنفرانس شرکت مستقیم و فعال داشتند. این کنفرانس در این کنفرانس چندین سخنرانی صورت گرفت. اولین سخنران مونیکا ویتکوفسکی، سخنگوی سازمان عفو بین‌الملل در فرانکفورت بود. وی در مورد مجازات مرگ و گسترش آن در ماه‌های گذشته صحبت‌کرد و همینطور آماری در مورد اعدام افراد زیر سن قانونی ارایه داد. محاکمه ناعادلانه و کوتاه متهمین قبل از اعدام، همینطور اعدام‌های دسته‌جمعی و گسترده در زندان وکیل‌آباد مشهد، بخش دیگری از سخنرانی وی بود. خانم ویتکوفسکی همچنین اعدام زهرا بهرامی و دیگر زندانیان سیاسی را محکوم کرد و خواهان لغو مجازات مرگ شد.سخنران بعدی خدیجه مقدم بود. موضوع صحبت وی مادران پارک لاله و ظلمی بود که در این ۳۲ سال بر زنان و به‌خصوص مادران داغدار ایرانی رفته است. وی همچنین در مورد کشتار دهه ۶۰سخن گفت که مادران زیادی را داغدار کرد و همچنین از ظلمی گفت که بعد از آن به خانواده‌های این قربانیان و مادران خاوران شد که حتی اجازه رفتن به محل دفن فرزندانشان را ندارند.
وی در ادامه در مورد مادران پارک لاله و چگونگی تشکیل این گروه و خواسته‌های آنان صحبت کرد و از فرزندانی که بعد از انتخابات کشته، مفقود و یا مجروح شدند و فرزندانی که به دلیل همجنسگرا یا دگراندیش بودن مورد ظلم رژیم قرار گرفتند و می‌گیرند سخن گفت. این فعال حقوق زنان با اشاره به دستگیری‌های گسترده مادران عزادار، اذیت و آزار آنها، احکام سنگین ژیلا مکوندی و دکتر سیف‌الهی و چندتن دیگر از مادران و حامیان آنان را آن‌هم فقط به دلیل همدردی با مادران داغدار، محکوم کرد. خانم مقدم در آخر سخنرانی خود گفت: «ما مادران پارک لاله که بعد از حوادث اخیر به دادخواهی برخاسته‌ایم، مادران تمامی فرزندان جان باخته، مفقود، مجروح و زندانی در ایران هستیم و تا جان در بدن داریم بر خواسته‌های خود استوار می‌ایستیم. ما مخالف اعدام و خواهان تغییر قانون مجازات هستیم و آمران و عاملان کشتارهایی که در حکومت جمهوری اسلامی صورت گرفته باید محاکمه شوند.»
سخنران بعدی این کنفرانس شهاب‌الدین شیخی بود که در مورد نقض حقوق کرد‌ها در ایران صحبت کرد. آقای شیخی گزارش و آماری از کشتارهایی متعدد در مورد کرد‌ها در ایران داد که در اکثر موارد هیچ دلیل قانونی برای اعدام آنها اثبات نشده بود. دکترهاله عنایتی سخنران دیگر این کنفرانس بود که در مورد نقض حقوق بهاییان در ایران گزارش داد. آخرین سخنران این برنامه دکتر مصطفی آزمایش نیز در مورد نقض حقوق دراویش و دگر اندیشان در ایران صحبت کرد.
در این کنفرانس از رسانه های مختلف آلمانی شرکت کردند و گزارش تهیه کردند.
حامیان مادران پارک لاله/فرانکفورت
۱۳۹۰ اردیبهشت ۱۰, شنبه
علیه حکم اعدام شیر کو 30.04.2011 Nein zur Hinrichtung
حامیان مادران پارک لاله فرانکفورت در گردهمایی امروز خود ، شنبه 30 آوریل علیه حکم اعدام شیرکو معارفی ،زندانی سیاسی کرد اعتراض کردند. شيرکو معارفی اهل بانه، حدود سه سال پيش بازداشت و به اتهام محاربه توسط دادگاه انقلاب اسلامی سقز به اعدام محکوم شد که رای صادره در دادگاه تجديد نظر و عليرغم اعتراض وکلای معارفی و ارسال به ديوانعالی کشور مجدداً تأييد گرديد . ما خواهان آزادی فوری و بی قید شرط شیرکو معارفی و همینطور سایر زندانیان سیاسی و عقیدتی هستیم . در حرکت اعتراضی امروز ایرانیان مقیم فرانکفورت و حومه و از گروهها و نهادهای مختلف شرکت کرده بودند. ما با در دست گرفتن عکسهایی از شیرکو و با دادن شعارهایی به زبان فارسی و آلمانی خواهان آزادیش شدیم. اخبار این حرکت اعتراضی به رسانه های مختلف گزارش داده شد.
موضوعات دیگر این گردهمایی اعتراض به احکام سنگین مادران و
همینطور مراسم یاد بودی برای بهاره علوی بود . خبر دیگر امروز این بود که پرچم مادران پارک لاله همراه خواسته هایشان در حضور خانم خدیجه مقدم، مهمان عزیز این هفته ما، برای اولین بار به اهتزاز درآمد
به امید آزادی همه زندانیان سیاسی و عقیدتی
حامیان مادران پارک لاله/فرانکفورت
موضوعات دیگر این گردهمایی اعتراض به احکام سنگین مادران و
همینطور مراسم یاد بودی برای بهاره علوی بود . خبر دیگر امروز این بود که پرچم مادران پارک لاله همراه خواسته هایشان در حضور خانم خدیجه مقدم، مهمان عزیز این هفته ما، برای اولین بار به اهتزاز درآمد
به امید آزادی همه زندانیان سیاسی و عقیدتی
حامیان مادران پارک لاله/فرانکفورت
۱۳۹۰ اردیبهشت ۹, جمعه
Nein zur Hinrichtung
Sa, 30.04.2011 um 15.00 Uhr an der Hauptwache/Frankfurt
Sa, 30.04.2011 um 15.00 Uhr an der Hauptwache/Frankfurt
زندانی سیاسی کرد، شیرکو معارفی، در خطر اعدام قریب الوقوع
علیه احکام اعدام اقدام کنیم
شيرکو معارفی اهل بانه، حدود سه سال پيش بازداشت و به اتهام محاربه توسط دادگاه انقلاب اسلامی سقز به اعدام محکوم شد که رای صادره در دادگاه تجديد نظر و عليرغم اعتراض وکلای معارفی و ارسال به ديوانعالی کشور مجدداً تأييد گرديد
خليل بهراميان، یکی از وكلای شيركو معارفي در گفتگو با راديو ندا گفت : ” من مضطرب اجراي حكم اعدام شيركو هستم كه هر آن امكان دارد اجرا بشود! وضعيت وحشتناك است"
شیرکو در روز پنجشنبه 8 اردیبهشت در تماس با مدير آژانس خبری موکريان اعلام کرد که از این روز در اعتراض به وضعيت نامعلوم و نامشخص خود در زندان دست به اعتصاب زده و اين اقدام را طی نامه ای به دادستان و مسئولين زندان اعلام نموده ام
ما حامیان مادران پارک لاله/فرانکفورت در اعتراض به حکم اعدام شیرکو گردهمایی این هفته خود را در برنامه ی ویژه و گسترده تری اجرا میکنیم و از تمام آزادیخواهان میخواهیم که ما را همراهی کنند. شیرکو معارفی در یک قدمی اعدام است. قبل از اینکه دوباره مادری به سوگ فرزند خود بنشیند علیه احکام اعدام اقدام کنیم
. شنبه 30.04.2011 طبق روال هر هفته ساعت 3 بعد از ظهر در هاوپت واخه تجمع خواهیم کرد و فریاد اعتراض خود را علیه احکام اعدام و برای نجات جان شیرکو به گوش دیگران میرسانیم.
. ما خواهان آزادی فوری و بی قید وشرط شیرکو معارفی و سایر زندانیان سیاسی و عقیدتی هستیم.
و همینطور در این هفته به احکام سنگین مادران اعتراض میکنیم
ومراسم یادبود برای غروب دختر خورشید، بهاره علوی، یکی ازفعالین حقوق زنان برگزار میشود. ما در گذشت این عزیز جوان را به خانواده و دوستانش تسلیت میگوییم و آرزوی آرامش قلبی ، صبر و طاقت برای آنها داریم
حامیان مادران پارک لاله/فرانکفورت
۱۳۹۰ اردیبهشت ۸, پنجشنبه
ضمن تبریک روز جهانی کارگر(اول ماه می)، مبارزات حق طلبانه و خستگی ناپذیر کارگران کشورمان را در راه رسیدن به آرمانهای والای شان گرامی می داریم.
- خواهان آزادی همه زندانیان سیاسی از جمله کارگران زندانی ؛
- خواهان داشتن تشکل مستقل کارگری و سندیکا و انجمن های صنفی کارگران ؛
- خواهان لغو قراردادهای کوتاه مدت کار ؛
- خواهان رفع انواع تبعیض از کارگران؛
- خواهان داشتن امنیت شغلی کارگران ؛
- خواهان لغو حکم اخراج به هر بهانه ای هستیم؛
ما مادران پارک لاله ایران و حامیان، همراه و همدوش با کارگران و سایر مردم شریف و آزاده ایران و جهان برای گرامی داشت روز جهانی کارگر و اعتراض به وضعیت موجود، در روز 11 اردیبهشت (اول ماه می) فریاد برخواهیم آورد و خواهان زندگی بدون تبعیض و انسانی خواهیم شد.
مادران پارک لاله(عزادار)
شششم اردیبهشت1389
ما حامیان مادران پارک لاله/ فرانکفورت روز 11 اردیبهشت(اول ما ه مه) همراه و همدوش مادران پارک لاله ، کارگران و سایر مردم آزاده و برابری خواه ایران و جهان برای گرامیداشت روز جهانی کارگر و اعتراض به وضعیت موجود به خیابان میرویم تا صدای مردم ایران را بار دیگر به گوش دیگران برسانیم و خواهان آزادی فوری و بی قید و شرط کارگران زندانی و سایر زندانیان سیاسی و عقیدتی خواهیم شد.
اول ماه مه 01.05.2011
مکان: رومر برگ/فرانکفورت Wo: Römerberg
زمان: از ساعت 12 ظهرWann: ab 12.00 Uhr
حامیان مادران پارک لاله/فرانکفورت
ما مادران، نگران زندگی طاقت فرسا و غیر انسانی فرزندان مان هستیم!
ضمن تبریک روز جهانی کارگر(اول ماه می)، مبارزات حق طلبانه و خستگی ناپذیر کارگران کشورمان را در راه رسیدن به آرمانهای والای شان گرامی می داریم.
متاسفانه در شرایطی به روز جهانی کارگر نزدیک می شویم که اکثریت کارگران کشورمان از کمترین حقوق کارگری یعنی داشتن تشکل مستقل کارگری، انجمن های مستقل صنفی، امنیت شغلی، دستمزد منصفانه، حق اعتراض و ... محروم اند. در این بازار آشفته، کارفرمایان با غیرانسانی ترین شیوه بستن قراردادهای کوتاه مدت، عدم تأمین امنیت شغلی، ندادن ماهها حقوق کارگران، تعدیل نیرو به بهانه ورشکستگی، تعطیل شدن کارخانجات و کارگاه ها و اخراج های دسته جمعی و نداشتن بهداشت مناسب و . . . کارگران را هرچه بیشتر زیر فشار قرار می دهند.
مردم شریف و آزاده!
در شرایطی که خود مسئولین جمهوری اسلامی پایین تر از ششصد هزار تومان حقوق را زیر خط فقر عنوان می کنند، حداقل حقوق کارگران سیصد و سی هزار تومان است و تازه همین حقوق را هم ماهها به کارگران پرداخت نمی کنند و زندگی مشقت بار کارگران هر لحظه دشوارتر و امکان زندگی برای آنان سخت تر می شود.
در شرایطی که شعار عدالت اجتماعی و حمایت از کارگران گوش جهانیان را پر کرده است، حذف سوبسیدها و به تبع آن گرانی سرسام آور، نصیب کارگران و اقشار پایین جامعه شده که از کمترین درآمد برخوردارند و با پرداخت یارانه هم گوشه کوچکی از زخم های اقتصادی شان التیام نمی یابد؛
در شرایطی که هر روز خبر تعطیلی و ورشکستگی کارخانه ها یا کارگاه های کوچک یا تعدیل نیروی انسانی یا عدم پرداخت حقوق معوقه کارگران و غیره را می شنویم، می بینیم که کارگران گاهی برای گرفتن حداقل حقوق اولیه شان دست به اعتصاب و اعتراض می زنند ولی پاسخی جز زندان و شکنجه و کشتار دریافت نمی کنند و صدای حق طلبانه شان خاموش می گردد؛ ما مادران پارک لاله که خود را از این کارگران می دانیم و نگران زندگی سخت و طاقت فرسای خود و فرزندان مان هستیم، ضمن اعلام حمایت از کارگران و پشتیبانی از مبارزات آنان، خواهان رسیدگی به وضعیت معیشتی و زندگی انسانی کارگران هستیم.
- خواهان آزادی همه زندانیان سیاسی از جمله کارگران زندانی ؛
- خواهان داشتن تشکل مستقل کارگری و سندیکا و انجمن های صنفی کارگران ؛
- خواهان لغو قراردادهای کوتاه مدت کار ؛
- خواهان رفع انواع تبعیض از کارگران؛
- خواهان داشتن امنیت شغلی کارگران ؛
- خواهان لغو حکم اخراج به هر بهانه ای هستیم؛
ما مادران، از بند و حبس و زندان بیزاریم و نمی گذاریم که هیچ انسان آزاده ای به بند کشیده شده، یا برای گرفتن حقوق انسانی خود کشته شود.
ما مادران، مانند هر انسان آزاده ای، فشارها و تبعیض های روزافزون اقتصادی، اجتماعی، سیاسی و فرهنگی را حس می کنیم و با همین احساس و همدلی مان که هسته اصلی وجودی انسان است، جلوی هر نوع تبعیض و ظلمی را خواهیم گرفت و راه بهروزی را به دست خواهیم آورد.
ما مادران پارک لاله ایران و حامیان، همراه و همدوش با کارگران و سایر مردم شریف و آزاده ایران و جهان برای گرامی داشت روز جهانی کارگر و اعتراض به وضعیت موجود، در روز 11 اردیبهشت (اول ماه می) فریاد برخواهیم آورد و خواهان زندگی بدون تبعیض و انسانی خواهیم شد.
مادران پارک لاله(عزادار)
شششم اردیبهشت1389
۱۳۹۰ اردیبهشت ۷, چهارشنبه
به احکام سنگین مادران ایران اعتراض کنیم !
مردم آزاده و شريف ايران؛
مادران و خانواده هاى داغدار؛
سازمان ها و نهادهاى حقوق بشرى ايران و جهان!
و تمام كسانى كه در هر نقطه جهان براى حقوق انسانى تلاش مى كنيد و نگران ايد!
نزديك به دو سال از شروع جنبش اعتراضى مردم ايران مى گذرد. اين حركت اعتراضى از "راى من كو" شروع و در تداوم و پويايى خود به خواستى پايه اى يعنى "حق زندگى انسانى بدون تبعيض" منجر شد. اين جنبش اعتراضى، از سوى حكومت پاسخى جز زندان و شكنجه و گلوله و كشتار در زندان ها و خيابان ها نداشت و دوباره مادران بسيارى را به انتظار در برابر زندان ها كشاند يا سرگردان در راهروهاى نهادهاى قضايى و امنيتى رهايشان كرد و تعداد زيادى را نيز عزادار كرد.
مادران داغدار و خانواده هاى مجروحين و زندانيان سياسى در اعتراض به تمامى جنايت ها و همچنين براى دادخواهى از فرزندان دلبند خود سياه پوشيدند و در يك حركت نمادين، هر شنبه بعدازظهر در ميدان آب نماى پارك لاله و سه پارك ديگر گردهم آمدند و با در دست گرفتن عكس فرزندان خود، شمع روشن كردند و صداى اعتراض شان را به گوش مردم سراسر دنيا رساندند و اعلام كردند كه تا رسيدن به خواسته هاى شان از مبارزه ندست نخواهند كشيد.
از آن زمان اين حركت اعتراضى به اشكال مختلف ادامه دارد و مادران و حاميان هم چنان بر سه خواسته خود پاى مى فشارند:
۱- آزادى فورى و بى قيد و شرط كليه زندانيان سياسى- عقيدتى
۲- لغو كليه اشكال مجازات اعدام و كشتار در زندان و خارج از زندان
۳- محاكمه و مجازات آمرين و عاملين جنايات سى و دو سال گذشته و اخير ايران
وحشت از تداوم اين حركت باعث شد كه حكومت به اشكال مختلف، مادران و حاميان و خانواده هاى مجروحين را تحت فشارهاى شديد قرار دهد. اين فشارها از عدم تحويل اجساد جان باختگان به خانواده ها، جلوگيرى از برگزارى مراسم، جلوگيرى از معالجه زندانيان، دستگيرى مادران و خانواده ها، تهديد و ارعاب، محروميت از حقوق شهروندى و ديگر اشكال سلب حقوق انسانى مادران و حاميان بوده است كه مى توان براى بيان اين حقايق كتاب ها نوشت. اكنون به برخى از مواردى كه در طى اين مدت رخ داده است، اشاره مى شود:
۱- آزار و اذيت مادران داغدار و حاميان از طريق ايجاد مزاحمت و دستگيرى بى مورد و غيرقانونى طى چندين نوبت، كه نزديك به ۱۰۰ نفر از مادران و حاميان را دستگير و هر كدام را چندين روز در حبس نگاه داشتند.
۲- اهانت و ايجاد فشار و آزار و اذيت از طريق احضار هاى چندين باره به نهادهاى امنيتى و قرار دادن احضار شدگان در وضعيت استرس و فشارهاى شديد روحى و روانى
۳- آزار و اذيت مادران و حاميان از طربق برقرارى تماس هاى تلفنى تهديدآميز و اقدام به استراق سمع و شنود تلفن هايشان
۴- ايجاد كنترل هاى شديد امنيتى و اقدام به نقض حقوق شهروندى از طريق يورش به منازل حمله به خانواده ها و مادران عزادار و حاميانش در نوبت هاى مكرر
۵- قراردادن خانواده هاى مفقودين و مجروحين تحت فشارهاى شديد امنيتى و يا تلاش براى اين كه آنها را با تهديد يا تطميع، مجبور كنند كه دست از شكايت برداند تا اطلاعاتى به بيرون منتقل نشود.
۶- بارها مادران و خانواده ها را تحت فشارهاى روحى و روانى شديد قرار دادند كه چند نفر از آنها مجبور به ترك كشور شدند و امكان زندگى عادى را از آنها و خانواده هاى شان سلب كردند.
در طى اين مدت غير از دستگيرى هاى چند روزه و فشارهاى روحى روانى روزمره، تعدادى از مادران را در بازداشت هاى طولانى مدت نگاه داشتند. اين بازداشت هاى موقت حتى تا سه ماه نيز به طول انجاميد كه به اختصار به آنها اشاره مى شود:
۱- در ۵ دى سال ۸۸ (روز تاسوعا)، خانم پروانه راد در خيابان دستگير و مدت ۴۰ روز در بازداشت نگاه داشتند و با محكوم كردن وى به جزاى نقدى، او را آزاد كردند.
۲- در ۱۸ بهمن سال ۸۸، به منزل خانم ام البنين ابراهيمى حمله كردند و ايشان را دستگير و نزديك به ۴۰ روز در بازداشت نگاه داشتند. وى با كفالت آزاد شد ولى هنوز پرونده اش باز است.
۳- در ۱۹ بهمن سال ۸۸، به منازل خانم ها ليلا سيف الهى، ژيلا مكوندى، فاطمه رستگارى نسب، الهام احسنى و نادر احسنى حمله كردند و آنها را دستگير و حدود ۴۰ روز در بازداشت نگاه داشتند. همان روز به منزل خانم منصوره بهكيش نيز رفتند كه در منزل نبود و يك ماه و نيم بعد هنگام سفر به ايتاليا، از فرودگاه بازگردانده و پاسپورت وى ضبط و ممنوع الخروج مى شود و به اشكال مختلف ايشان و خانواده اش را از زندگى اجتماعى محروم مى كنند. همچنين آقاى نادر احسنى را از فروردين سال ۸۹ تا بهمن همان سال در حبس نگاه مى دارند.
۴- در ۱۷ مهر سال ۸۹، به منازل خانم ها اكرم نقابى و ژيلام مهدويان حمله كردند و آنها را كه قصد سفر داشتند، به همراه دختران شان بازداشت كردند. دختران پس از ۱۲ روز و مادران پس از دو ماه و نيم با وثيقه وثيقه آزاد شدند ولى هنوز پرونده شان باز است.
۵- در ۱۴ آذر سال ۸۹، تعدادى از مادران عزادار و حاميان را در روز تولد اميرارشد تاجمير در بهشت زهرا دستگير و پس از ساعاتى آزاد كردند. همان روز خانم ها حكيمه شكرى و ندا مستقيمى و آقاى رمضانى (پدر رامين) را در بازداشت نگاه مى دارند. خانم مستقيمى بعد از يك ماه با وثيقه ۱۰۰ ميليون تومانى و خانم شكرى پس از سه ماه با وثيقه سنگين ۳۰۰ ميليون تومانى آزاد مى شوند و هنوز پرونده آنها باز است.
۶- در ۱۹ بهمن سال ۸۹، حدود ۳۵ تن از مادران و حاميان را دسته جمعى به دفتر پيگيرى وزارت اطلاعات احضار كردند و هر كدام را به صورت تك تك مورد بازجويى قرار دادند و با توهين و تهديد از آنها تعهد گرفتند و مورد اذيت و آزار قرار دادند.
۷- در ۲۳ بهمن سال ۸۹، دادگاه خانم ها سيف الهى و مكوندى و آقاى نادر احسنى تشكيل و در تاريخ ۲۰ فروردين سال ۹۰ احكام قطعى به آنها ابلاغ شد. خانم ها سيف الهى و مكوندى را حقوق بشرى ناميدند و به جرم "اقدام عليه امنيت ملى" و "تبلیغ عليه نظام" به ۴ سال زندان و آقاى نادر احسنى را به ۲ سال زندان محكوم كردند.
این احکام برای کسانی صادر شده اند که خود مادر نیستند، ولی حاضر شده اند برای همدردی، بر خواسته های مادران و خود پافشاری کنند. آنها معتقدند که کشته شدگان و مجروحین و زندانیان سیاسی، فرزندان تمامی مردم ایران هستند و هر آزادی خواهی خود را موظف می داند که به این بی عدالتی ها اعتراض کند.
ما امضاکنندگان این دادنامه با اعلام حمایت خود، از تمامی نهادهای بین المللی و همچنین از تمامی معترضین به نقض آشکار حقوق بشر در ایران، می خواهیم که با همراهی خود مانع اجرای این احکام غیرقانونی شوند.
مادران پارك لاله (عزادار) سوم ارديبهشت ۱۳۹۰
مادران و خانواده هاى داغدار؛
سازمان ها و نهادهاى حقوق بشرى ايران و جهان!
و تمام كسانى كه در هر نقطه جهان براى حقوق انسانى تلاش مى كنيد و نگران ايد!
نزديك به دو سال از شروع جنبش اعتراضى مردم ايران مى گذرد. اين حركت اعتراضى از "راى من كو" شروع و در تداوم و پويايى خود به خواستى پايه اى يعنى "حق زندگى انسانى بدون تبعيض" منجر شد. اين جنبش اعتراضى، از سوى حكومت پاسخى جز زندان و شكنجه و گلوله و كشتار در زندان ها و خيابان ها نداشت و دوباره مادران بسيارى را به انتظار در برابر زندان ها كشاند يا سرگردان در راهروهاى نهادهاى قضايى و امنيتى رهايشان كرد و تعداد زيادى را نيز عزادار كرد.
مادران داغدار و خانواده هاى مجروحين و زندانيان سياسى در اعتراض به تمامى جنايت ها و همچنين براى دادخواهى از فرزندان دلبند خود سياه پوشيدند و در يك حركت نمادين، هر شنبه بعدازظهر در ميدان آب نماى پارك لاله و سه پارك ديگر گردهم آمدند و با در دست گرفتن عكس فرزندان خود، شمع روشن كردند و صداى اعتراض شان را به گوش مردم سراسر دنيا رساندند و اعلام كردند كه تا رسيدن به خواسته هاى شان از مبارزه ندست نخواهند كشيد.
از آن زمان اين حركت اعتراضى به اشكال مختلف ادامه دارد و مادران و حاميان هم چنان بر سه خواسته خود پاى مى فشارند:
۱- آزادى فورى و بى قيد و شرط كليه زندانيان سياسى- عقيدتى
۲- لغو كليه اشكال مجازات اعدام و كشتار در زندان و خارج از زندان
۳- محاكمه و مجازات آمرين و عاملين جنايات سى و دو سال گذشته و اخير ايران
وحشت از تداوم اين حركت باعث شد كه حكومت به اشكال مختلف، مادران و حاميان و خانواده هاى مجروحين را تحت فشارهاى شديد قرار دهد. اين فشارها از عدم تحويل اجساد جان باختگان به خانواده ها، جلوگيرى از برگزارى مراسم، جلوگيرى از معالجه زندانيان، دستگيرى مادران و خانواده ها، تهديد و ارعاب، محروميت از حقوق شهروندى و ديگر اشكال سلب حقوق انسانى مادران و حاميان بوده است كه مى توان براى بيان اين حقايق كتاب ها نوشت. اكنون به برخى از مواردى كه در طى اين مدت رخ داده است، اشاره مى شود:
۱- آزار و اذيت مادران داغدار و حاميان از طريق ايجاد مزاحمت و دستگيرى بى مورد و غيرقانونى طى چندين نوبت، كه نزديك به ۱۰۰ نفر از مادران و حاميان را دستگير و هر كدام را چندين روز در حبس نگاه داشتند.
۲- اهانت و ايجاد فشار و آزار و اذيت از طريق احضار هاى چندين باره به نهادهاى امنيتى و قرار دادن احضار شدگان در وضعيت استرس و فشارهاى شديد روحى و روانى
۳- آزار و اذيت مادران و حاميان از طربق برقرارى تماس هاى تلفنى تهديدآميز و اقدام به استراق سمع و شنود تلفن هايشان
۴- ايجاد كنترل هاى شديد امنيتى و اقدام به نقض حقوق شهروندى از طريق يورش به منازل حمله به خانواده ها و مادران عزادار و حاميانش در نوبت هاى مكرر
۵- قراردادن خانواده هاى مفقودين و مجروحين تحت فشارهاى شديد امنيتى و يا تلاش براى اين كه آنها را با تهديد يا تطميع، مجبور كنند كه دست از شكايت برداند تا اطلاعاتى به بيرون منتقل نشود.
۶- بارها مادران و خانواده ها را تحت فشارهاى روحى و روانى شديد قرار دادند كه چند نفر از آنها مجبور به ترك كشور شدند و امكان زندگى عادى را از آنها و خانواده هاى شان سلب كردند.
در طى اين مدت غير از دستگيرى هاى چند روزه و فشارهاى روحى روانى روزمره، تعدادى از مادران را در بازداشت هاى طولانى مدت نگاه داشتند. اين بازداشت هاى موقت حتى تا سه ماه نيز به طول انجاميد كه به اختصار به آنها اشاره مى شود:
۱- در ۵ دى سال ۸۸ (روز تاسوعا)، خانم پروانه راد در خيابان دستگير و مدت ۴۰ روز در بازداشت نگاه داشتند و با محكوم كردن وى به جزاى نقدى، او را آزاد كردند.
۲- در ۱۸ بهمن سال ۸۸، به منزل خانم ام البنين ابراهيمى حمله كردند و ايشان را دستگير و نزديك به ۴۰ روز در بازداشت نگاه داشتند. وى با كفالت آزاد شد ولى هنوز پرونده اش باز است.
۳- در ۱۹ بهمن سال ۸۸، به منازل خانم ها ليلا سيف الهى، ژيلا مكوندى، فاطمه رستگارى نسب، الهام احسنى و نادر احسنى حمله كردند و آنها را دستگير و حدود ۴۰ روز در بازداشت نگاه داشتند. همان روز به منزل خانم منصوره بهكيش نيز رفتند كه در منزل نبود و يك ماه و نيم بعد هنگام سفر به ايتاليا، از فرودگاه بازگردانده و پاسپورت وى ضبط و ممنوع الخروج مى شود و به اشكال مختلف ايشان و خانواده اش را از زندگى اجتماعى محروم مى كنند. همچنين آقاى نادر احسنى را از فروردين سال ۸۹ تا بهمن همان سال در حبس نگاه مى دارند.
۴- در ۱۷ مهر سال ۸۹، به منازل خانم ها اكرم نقابى و ژيلام مهدويان حمله كردند و آنها را كه قصد سفر داشتند، به همراه دختران شان بازداشت كردند. دختران پس از ۱۲ روز و مادران پس از دو ماه و نيم با وثيقه وثيقه آزاد شدند ولى هنوز پرونده شان باز است.
۵- در ۱۴ آذر سال ۸۹، تعدادى از مادران عزادار و حاميان را در روز تولد اميرارشد تاجمير در بهشت زهرا دستگير و پس از ساعاتى آزاد كردند. همان روز خانم ها حكيمه شكرى و ندا مستقيمى و آقاى رمضانى (پدر رامين) را در بازداشت نگاه مى دارند. خانم مستقيمى بعد از يك ماه با وثيقه ۱۰۰ ميليون تومانى و خانم شكرى پس از سه ماه با وثيقه سنگين ۳۰۰ ميليون تومانى آزاد مى شوند و هنوز پرونده آنها باز است.
۶- در ۱۹ بهمن سال ۸۹، حدود ۳۵ تن از مادران و حاميان را دسته جمعى به دفتر پيگيرى وزارت اطلاعات احضار كردند و هر كدام را به صورت تك تك مورد بازجويى قرار دادند و با توهين و تهديد از آنها تعهد گرفتند و مورد اذيت و آزار قرار دادند.
۷- در ۲۳ بهمن سال ۸۹، دادگاه خانم ها سيف الهى و مكوندى و آقاى نادر احسنى تشكيل و در تاريخ ۲۰ فروردين سال ۹۰ احكام قطعى به آنها ابلاغ شد. خانم ها سيف الهى و مكوندى را حقوق بشرى ناميدند و به جرم "اقدام عليه امنيت ملى" و "تبلیغ عليه نظام" به ۴ سال زندان و آقاى نادر احسنى را به ۲ سال زندان محكوم كردند.
این احکام برای کسانی صادر شده اند که خود مادر نیستند، ولی حاضر شده اند برای همدردی، بر خواسته های مادران و خود پافشاری کنند. آنها معتقدند که کشته شدگان و مجروحین و زندانیان سیاسی، فرزندان تمامی مردم ایران هستند و هر آزادی خواهی خود را موظف می داند که به این بی عدالتی ها اعتراض کند.
ما امضاکنندگان این دادنامه با اعلام حمایت خود، از تمامی نهادهای بین المللی و همچنین از تمامی معترضین به نقض آشکار حقوق بشر در ایران، می خواهیم که با همراهی خود مانع اجرای این احکام غیرقانونی شوند.
مادران پارك لاله (عزادار) سوم ارديبهشت ۱۳۹۰
اشتراک در:
پست‌ها (Atom)