۱۳۹۰ آذر ۵, شنبه



توجه به دلیل برپایی بازار کریسمس تا آخر دسامبر تغییر محل می دهیم.محل جدید گردهمایی حامیان مادران پارک لاله/فرانکفورت هاوپت واخه /ولدشه (روبروی مغازه ورشی اسپرت آرنا) می باشد. طبق روال هر هفته شنبه ها از ساعت 15 تا 16 بعد از ظهر گرد هم می آییم تا صدای دادخواهی مادران و زندانیان سیاسی را به گوش دیگران برسانیم

ACHTUNG ORTWECHSEL BIS ENDE DEZEMBER
Mahnwache: jeden Samstag  von 15 bis 16 Uhr an der Hauptwache/Wäldche (gegenüber von Sportarena


The Statement of The Mothers of Laleh Park And Supporters Abroad For The International Day For The Elimination of Violence Against Women On November 25


Let us make The International Day for the Elimination of Violence Against Women an occasion to defend all female political-consciences prisoners in Iran.
November 25 has been marked as an international day to fight violence against women in any form. This day was chosen to remember all the catastrophes still happening in Iran and the world that should be prevented.

The date came from the brutal kidnapping, rape and the assassination of Mirabal sisters in 1960 in the Dominican Republic, by the soldiers of the country's military dictator, Rafael Trujillo. The three sisters, Patria Mercedes Mirabal, Bélgica Adela "Dedé" Mirabal-Reyes and María Argentina Minerva Mirabal, alongside with their husbands and as part of the "July 14 movement", were fighting against the Rafael Trujillo dictatorship in an area near Santiago.

Today, Mirabal Sisters, known as "The Butterfly Sisters", are regarded as the symbols of resistance against dictatorship throughout the world. This day was first called by the feminists of Latin America as the day to fight violence against women and then years later, United Nations General Assembly on December 17 1999, designated November 25 as The International Day for the Elimination of Violence Against Women with a resolution.
Violence against women, in addition to colonial violence, is becoming more widespread every day in forms of gang rape,Trafficking, forced immigration, state terror, political, consciences and religious harassment and arrest and assassination of female activists in Afghanistan, Iraq, Congo, Somalia, Bosnia and other parts of the world.
In Iran, in a country which half of its population are not recognized as human beings by law and tradition, the main form of violence against women is sex discrimination and segregation.
Stoning, which the majority of its victims are women, rape, sexual harassment and intimidation in prisons, honor killing, female circumcision, selling and buying of young girls and women, polygamy by men, promotion of prostitution as sigheh (Islamic temporary marriage contract), woman being worth only half a man according to Islamic criminal law, unjust laws of inheritance, legal testimony, divorce rights and child custody, unequal pay for equal labor, forced veiling and ... are all indications of the brutal conditions of women in Iran.
In Iran, women have suffered plenty of torture, harassment, rape and killing. Women prisoners not only have to endure the difficulties of the prison, but have to face additional humiliations by their interrogators, society and families as well. Killing of pregnant women, raping virgin girls before their execution, imprisonment of women with their minor children, forced Islamic veil for women, barbaric coffin torture, psychological torture in order to make prisoners feel guilty and repent, brainwashing by trying to make prisoners feel guilty because of their separation from their families, forcing women into sexual intimacy with their interrogators, prisoners committing suicide because of being kept in isolation, torturing the wives and mothers to get information about other family members and finally, assassinations have been going on in in The Islamic Republic of Iran since its inception. For example, Zahra Kazemi, Zahra Bani Yaghoub, Shirin Alamholi, Parvaneh Forouhar, Neda Agha soltan, Shabnam Sohrabi and Haleh Sahabi are amongst women harassed, tortured and killed in the most brutal fashion by the regime.
Our women not only do not have equal human, cultural, social, political and civic rights, they get arrested and put in jail when they fight for these natural rights.
Female lawyers, journalists and artists who are active in women's right are being harassed by the anti-woman regime every day and tens of them are right now are in prisons under the worst human conditions. This group include activists such as Nasrin Sotudeh, Bahareh Hedayat, Behriyeh Golroo, Zeynab Jalalian, Fariba Kamalabadi, Mahvash Sabet, Fereshteh Shirazi, Alieh Eghdam Doost and Mahboobeh Karami.
Also, The Mothers of Laleh Park, Mothers of Khavaran, families of those killed and their supporters are constantly being harassed, humiliated and attacked and put in jail only for seeking justice and get released for a short while only with heavy bails, but are always under threat of being sent back to jail again.
At this moment, two of the supporters of mourning mothers, Leila Seifalahi and Jila Karam Zadeh Makondi, are in danger of serving unjust sentences. They were arrested several times in 2009 and spent 34 days in jail after the last arrest. They were each released with a 50 million Toman bond. The preliminary court sentenced them to 4 years without prole and the appeal court sentenced them to 2 years without prole and 2 years with prole, with 5 years revision possibility. They have to report to Evin Prison within 20 days, according to letters sent to their guarantors in early November 2011.
Also, Mansoureh Behkish, one of the supporters of mourning mothers, whose sister, brother in law and 4 brothers have been executed in the 80s for political activity, has been interrogated, intimidated and jailed several times for seeking justice. In 2009, she was forced out of her job and on March 17 of that year, her passport was taken away at the airport and is banned from leaving the country. She spent one month in jail after her last arrest and was released on bail. Her court date is set for January 4, 2012.
Also, Akram Neghabi, another supporter of mourning mothers has been arrested several times, has spent 2 months in jail after her last arrest and release on bail. Her court was convened on October 31 and she is still waiting for sentencing. Her son, Saied Zeinali, was arrested at home on July 14 1999 and sent to an unknown location, The family has not received any news of him since.
There are other other supporters of mourning mothers in similar situations who are waiting for their court date.
We, supporters of The Mothers of Laleh Park, in solidarity with all brave women, defend women's right all over the world and strongly condemn violence against women as violence against human rights.
We, supporters of The Mothers of Laleh Park, demand immediate and unconditional freedom of all and especially female political prisoners. We demand cancellation of all court sentences and elimination of all violence against women of Iran.
Mothers of Laleh Park are the voice of the victims of the Islamic Republic of Iran in the past 33 years and demand the freedom of all political-consciences prisoners and the abolishment of capital punishment and will not rest till all those ordered and carried out these crime are put on an open trial and brought to justice.
With solidarity and organizing, let us make the struggle of women in the world into a progressive movement against violence worldwide.

The Mothers of Laleh Park
Supporters of The Mothers of Laleh Park - Oslo
Supporters of The Mothers of Laleh Park - Italy
Supporters of The Mothers of Laleh Park - Dortmund
Supporters of The Mothers of Laleh Park - Frankfurt
Supporters of The Mothers of Laleh Park - Colon
Supporters of The Mothers of Laleh Park - Los Angeles/San Fernando Velly
Supporters of The Mothers of Laleh Park - Vienna
Supporters of The Mothers of Laleh Park - Hamburg
Supporters of The Mothers of Laleh Park - Nuremberg
Supporters of The Mothers of Laleh Park - Geneva

فراخوان سراسری مادران پارک لاله ایران و حامیان آنان در خارج از کشور به مناسبت 25 نوامبر، روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان


فراخوان سراسری مادران پارک لاله ایران و حامیان آنان در خارج از کشور به مناسبت 25 نوامبر، روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان

روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان را به روز دفاع از زندانیان سیاسی- عقیدتی زن در ایران تبدیل کنیم!

بیست و پنج نوامبر روز جهانی رفع تمامی اشکال خشونت علیه زنان شناخته شده است. انتخاب این روز برای یادآوری فاجعهای است که نمونههای آن بارها در تاریخ ایران و جهان تکرار شده است و برای جلوگیری از تکرار آن باید تلاش کنیم. در این روز آدم ربایی، تجاوز و قتل سه زن به بیرحمانهترین شکل ممکن در سال 1960 به دست سربازان تروجیلو، دیکتاتور جمهوری دومینیکن به وقوع پیوست. این سه خواهر بهنامهای، پاتری، مینروا و ماریا ترزا میرابل، در منطقهای اطراف سانتیاگو در جمهوری دومینیکن، همراه با همسران خود در پشتیبانی از گروه (جنبش ۱۴ ژوئن) علیه حکومت دیکتاتوری رافائل تروجیلو مبارزه میکردند.

اینک خواهران میرابل "خواهران پروانه" در جهان به عنوان یکی از نمادهای مقاومت در برابر دیکتاتوری شناخته شدهاند. نخست در سال 1981 روز 25 نوامبر، سالروز قتل «خواهران میرابل»، بهوسیله فمینیستهای آمریکای لاتین، بهعنوان روز مقابله با خشونت علیه زنان انتخاب شد و سالها بعد مجمع عمومی سازمان ملل در تاريخ 17 دسامبر 1999 طی قطعنامه ای تعيين روز 25 نوامبر به عنوان "روز جهانی مقابله با خشونت عليه زنان " را تصويب نمود.

خشونت مضاعف علیه زنان در کنار خشونت ساختاری استثمار، هر روز ابعاد گسترده خود را به اشکال متنوع نشان میدهد؛ تجاوزهای دستهجمعی به زنان در کشورهایی مانند افغانستان، عراق، کنگو، سومالی، بوسنی و ... قاچاق زنان، مهاجرت اجباری، ترور دولتی و آزار و اذیتهای سیاسی، عقیدتی و دینی، از جمله دستگیری و قتل مبارزان مقاوم زن در جهان.

در ایران، در جامعهای که نیمی از جمعیت خود را به عنوان انسان رسما و قانونا به رسمیت نمی شناسد، تبعیض جنسیتی و جداسازی جنسی از ظریفترین و فراگیرترین شکلهای خشونت علیه زنان بشمار می رود.

سنگسار که عمده قربانیان آنرا زنان تشکیل میدهند، تجاوز، تهدید و تحقیرهای جنسی در زندانها، قتل های ناموسی، ختنه دختران، خرید و فروش زنان و دختران، چند همسری، رواج فحشا تحت عنوان شرعی صیغه، قوانین غیر عادلانه ارث، شهادت، حق طلاق و حضانت فرزند، دستمزد های نابرابر در مقابل کار یکسان، حجاب اجباری... همه و همه تنها بخشهایی از تبعیضهایی است که هر روزه بر زنان ایران تحمیل میکنند.

زندان، شکنجه، تحقیر، تجاوز و کشتار زنان در ایران کم نبوده است. زنان علاوه بر اینکه بایستی به عنوان یک زندانی مقاومت نشان دهند، بایستی به وسطه زن بودن مشکلات عدیده ای را تحمل کنند و زیر بار تحقیرهای بازجو، جامعه و خانواده خرد نشوند. کشتار زنان و مادران باردار؛ تجاوز به دخترکان باکره قبل از اعدام؛ زندانی کردن زنان به همراه فرزندانشان؛ وادار کردن زنان به رعایت حجاب اسلامی؛ شکنجه های قرون وسطایی در تابوتها؛ شکنجه های روانی برای ایجاد فضای گناه آلود و توابسازی؛ شستشوی مغزی با ایجاد عذاب وجدان برای دوری از خانواده؛ وادار کردن زنان به پذیرش ارتباط جنسی با بازجو؛ در انزوا قرار دادن زندانی و مهیا کردن شرایطی برای خودکشی؛ شکنجه زنان و مادران برای گرفتن اطلاعات در مورد خانوادهشان و در نهایت کشتار در خیابانها. این نمونهها در طول حاکمیت جمهوری اسلامی تداوم داشته است و زنان را به وحشیانه ترین شکل ممکن در زندان و بیرون زندان تحقیر کرده، شکنجه داده و کشتهاند. از جمله: زهرا کاظمی، زهرا بنی یعقوب، شیرین علمهولی، پروانه فروهر، ترانه موسوی، ندا آقا سلطان، شبنم سهرابی، هاله سحابی و ....

زنان ما علاوه بر نداشتن حقوق مساوی انسانی، فرهنگی، اجتماعی، سیاسی و مدنی، برای دفاع از حقوق طبیعی خود نیز دستگیر و زندانی میشوند.

فعالان جنبش زنان، وکلا، روزنامهنگاران و هنرمندان زیر فشار مستقیم هر روزه رژیم زنستیز جمهوری اسلامی قرار دارند، و در حال حاضر تعداد بسیاری از زنان فعال ایران، از جمله:
نسرین ستوده، بهاره هدایت، مهدیه گلرو، زینب جلالیان، فریبا کمالآبادی، مهوش ثابت، فرشته شیرازی، عالیه اقدام دوست، محبوبه کرمی و ده ها تن دیگر در زندان ها، در بد ترین شرایط غیر انسانی و ضدحقوق بشری به سرمی برند.

از جمله مادران پارک لاله، مادران خاوران، خانوادههای جانباختگان و حامیان آنان نیز همواره مورد اذیت و آزار و بی حرمتی و ضرب و شتم قرار میگیرند و فقط به جرم دادخواهی، حمایت و همدردی، دستگیر و زندانی می شوند و تعدادی از آنان با گذاشتن وثیقه های سنگین و کمرشکن، برای محدود زمانی آزاد می گردند، ولی هر آن در خطر جدی بر گرداندن به زندان می باشند .

هماکنون نیز دو تن از حامیان مادران عزدار، به نامهای لیلا سیفاللهی و ژیلا کرمزاده مکوندی به جرم انسان بودن و همدردی در معرض خطر اجرای حکم ناعادلانه زندان میباشند. آنها در سال 1388 چندین بار دستگیر و در آخرین بازداشت 34 روز زندان بودند و هر یک با کفالت 50 میلیون تومانی آزاد شدند و در دادگاه بدوی به 4 سال زندان تعزیری و در دادگاه تجدید نظر به 2 سال زندان تعزیری و 2 سال تعلیقی که تا 5 سال قابل اجراست، محکوم شدهاند. آنها طی اخطاری که در نیمه آبان سال 1390 برای ضامنهایشان ارسال شده، باید طی 20 روز خود را به زندان اوین معرفی کنند.

منصوره بهکیش یکی دیگر از حامیان مادران عزادار که خواهر- شوهرخواهر و 4 برادرش در دهه 60 به جرم فعالیتهای سیاسی به قتل رسانده و اعدام کردهاند؛ بارها به جرم دادخواهی بازخواست، تهدید و بازداشت شده است. او در سال 1388 از کار برکنار و از 26 اسفند همانسال پاسپورتاش در فرودگاه ضبط و تا کنون ممنوع الخروج است. او در آخرین بازداشت یک ماه در زندان بود و با کفالت آزاد و در 4 دیماه 1390 دادگاه او در شعبه 15 برگزار خواهد شد.

اکرم نقابی یکی دیگر از حامیان مادران عزادار که بارها به جرم دادخواهی دستگیر و در آخرین بازداشت 2 ماه زندان بود که با کفالت آزاد و دادگاه او در 9 آبان 1390 برگزار شد و هنوز بلاتکلیف است. سعید زینالی(پسر وی) در 23 تیر 1378 در منزل بازداشت و به مکان نامعلومی منتقل شده و تا کنون هیچ پاسخی مبنی بر زنده بودن یا کشته شدن وی به خانواده نداده اند.

همچنین تعدادی دیگر از حامیان مادران عزادار به جرم همدردی، وضعیتی مشابه افراد فوق دارند و در انتظار دادگاه به سر میبرند.

ما حامیان مادران پارک لاله، با همه زنان شجاع و مبارز ایران و جهان ابراز همبستگی می کنیم و هر گونه خشونت علیه زنان را خشونت علیه بشریت دانسته و بهشدت محکوم می کنیم .

ما حامیان مادران پارک لاله، خواستار آزادی فوری و بدون قید و شرط تمامی زندانیان سیاسی - عقیدتی بخصوص زندانیان زن هستیم. ما خواهان لغو احکام جاری در دادگاهها و رفع هر گونه خشونت علیه زنان در ایران می باشیم .

مادران پارک لاله، صدای دادخواهی مادران جان باختگان 33 سال گذشته در دوران حاکمیت جمهوری اسلامی در ایران می باشند که خواستار آزادی همه زندانیان سیاسی - عقیدتی و لغو مجازات اعدام بوده و تا محاکمه علنی و عادلانه همه آمران و عاملان جنایات صورت گرفته، به دادخواهی خود ادامه خواهند داد.

با اتحاد و سازماندهی گسترده و یکپارچه، جنبش زنان مبارز در سراسر جهان را تبدیل به یک نیروی پیشرو علیه خشونت بر زنان سراسر جهان کنیم.

مادران پارک لاله ایران
حامیان مادران پارک لاله ایران- اسلو
حامیان مادران پارک لاله ایران - ایتالیا
حامیان مادران پارک لاله ایران- دورتموند
حامیان مادران پارک لاله ایران- فرانکفورت
حامیان مادران پارک لاله ایران- کلن
حامیان مادران پارک لاله- لوس آنجلس/ ولی
حامیان مادران پارک لاله ایران - وین
حامیان مادران پارک لاله ایران- هامبورگ
حامیان مادران پارک لاله ایران- نورنبرگ
حامیان مادران پارک لاله ایران- ژنو

۱۳۹۰ آذر ۴, جمعه

گردهمایی حامیان مادران پارک لاله/فرانکفورت 19/11.2011



 19.11.2011 Sofortige und bedinungslose Freilassung aller politischen
Gefangenen im Iran!


گردهمایی این هفته شنبه 19.11.2011 طبق روال هر هفته در حمایت از مادران و خانواده ها و زندانیان سیاسی و عقیدتی
حامیان مادران پارک لاله/فرانکفورت














۱۳۹۰ آبان ۲۳, دوشنبه

گردهمایی این هفته در حمایت از مادران و زندانیان سیاسی 12.11.2011

 گردهمایی این هفته ما در روز شنبه 12.11.2011 در مرکز شهر فرانکفورت طبق روال هر هفته برگزار شد. در این هفته اعتراض ما به حکم های جدید حامیان مادران و احضار ، خانم ژیلا کرم زاده مکوندی، آقای نادر احسنی و خانم لیلا سیف الهی برای اجرای حکم به دادسرای زندان اوین ، بود
از سایت مادران : "این احضاریه ها برای خود آنها و یا وکلای آنها ارسال نشده بلکه برای ضامن های آنها فرستاده شده و از آنها خواسته اند که نام بردگان را تا 20 روز دیگر به زندان معرفی کنند در غیر اینصورت مبالغ به ضمانت گذاشته شده آنها به اجرا گذاشته میشود.
این احضاریه در حالی صادر شده که هنوز حکم تجدید نظر به آنها ابلاغ نشده بود با پیگیری وکلای نامبردگان هم اکنون مطلع شدیم که احکام خانم ها ژیلا کرم زاده مکوندی و لیلا سیف الهی به 2 سال حبس تعزیری و 3 سال حبس تعلیقی تقلیل یافت. 2 سال حکم تعلیقی نیز تا 5 سال پس از اجرای حکم قطعی قابل اجراست."
. ما به احکام و احضاریه حامیان مادران پارک لاله (مادران عزادار) معترضیم و اذیت و آزار آنها را شدیدا محکوم میکنیم.
ما خواهان لغو فوری احکام و توقف فوری احضار و اذیت و آزار ژیلا کرم زاده مکوندی، لیلا سیف الهی، نادر احسنی، منصوره بهکیش و اکرم نقابی هستیم. همچنین خواهان آزادی فوری و بی قید و شرط آریا آرام نژاد، کوهیار گودرزی و مادرش خانم مخترع ، نسرین ستوده، سعید جلالی فر، عبدالفتاح سلطانی و تمامی زندانیان سیاسی و عقیدتی می باشیم. و همچنین خواهان لغو فوری احکام اعدام شیرکو معارفی، حبیب لطیفی، لقمان و زانیار مرادی، زینب جلالیان، حبیب گلپری و دیگر عزیزان دربند که در راهرو مرگ هستند، میباشیم و تا محاکمه آمران و عاملان 32 سال جنایات حاکمان در ایران در دادگاههای عادل، علنی و مورد اعتماد مردم ایستاده ایم و صدای دادخواهی مادران و خانواده های جانباختگان و زندانیان سیاسی را به گوش جهان میرسانیم.
حامیان مادران پارک لاله/فرانکفورت














۱۳۹۰ آبان ۲۱, شنبه

اعتراض مادر بهکیش به سازمان ملل و گزارش احمد شهید Behkish



http://www.mpliran.com/2010/05/blog-post_22.html
نوامبر 2011
آقای شهید، سازمان ملل ، 
صدای دادخواهی این مادر 90 ساله که داغ 6 جوانش را دیدده را بشنوید و به آن رسیدگی کنید
مادر بهکیش: "من گله دارم، گله دارم از سازمان ملل که این همه بچه های منو کشتند و اینا صداشون در نیامد. من توقع داشتم اینا حرف بزنن. بگن مگه بچه های من چه گناهی کردند و چه تقصیری داشتند چرا کشتنشون؟ من مادر مگر چقدر طاقت دارم که باید اینقدر داغ بچه هامو ببینم؟ ....
حالا دست از سر دخترم هم بر نمی دارید؟"......

صدای دادخواهی را بشنوید و رسیدگی کنید

نامه سرگشاده مادران پارک لاله و حامیان آنان در خارج از کشور
در واکنش به نخستین گزارش بررسی وضعیت حقوق بشر در ایران

جناب آقای دکتر احمد شهید،
به حرمت مادران، صدای دادخواهی ما را بشنوید و به آن رسیدگی کنید!
ما "مادران پارک لاله” ایران(1) و حامیان آنان در خارج از کشور ضمن تشکر از ارایه اولین گزارش جناب عالی، از یک سو خوشحالیم که بار دیگر از طریق نماینده بالاترین نهاد بین المللی مدافع حقوق بشر توجه اذهان عمومی به نقض گسترده حقوق بشر توسط حکومت جمهوری اسلامی ایران جلب می شود، ولی از دیگر سو متأثریم که در این گزارش از جمع کثیر آزادی خواهان و فرزندان ایران که در زندان ها و در خیابان ها توسط عوامل رژیم به قتل رسیده اند، هیچ یاد نشده و صدای دادخواهی مادران داغدار و ستم کشیده و خانواده ها ی آنان نادیده گرفته شده است. در حالی که مسلماً این کشتارها و شکنجه ها مهم ترین و آشکارترین موارد نقض حقوق بشر در ایران بوده است. جای بسی تأسف است که برای شنیده شدن این صدای دادخواهی هم چنان راه درازی در پیش داریم.
آقای احمد شهید، پس از انتخاب شما به عنوان گزارشگر ویژه حقوق بشر برای ایران، نوری از امید در دل تعداد بی شماری از مادران ایران مانند: مادران و خانواده های کشته شدگان، اعدام شدگان، مفقودین، مجروحین، شکنجه شدگان و زندانیان سیاسی–عقیدتی تابیدن گرفت. در تمامی طول حکومت جمهوری اسلامی، از اعدام های فردی و گروهی دهه 1360 گرفته تا قربانیان حوادث 18 تیر سال 1378 تا قتل های زنجیره ای و قربانیان اعتراض مدنی سال 1388، همه به این امید بودند که سرانجام با تأخیری طولانی صدای دادخواهی شان در سطح جهان شنیده خواهد شد و با این امید، گزارش های متعدد فردی و گروهی برای رسیدگی به کشتارها و هم چنین نجات جان خود و فرزندان شان از طرق مختلف برای شما ارسال نمودند. ولی دریغ و درد که انعکاسی از آن ها را در نخستین گزارش شما نیافتند. البته می دانیم که گزارش مقطعی شما تنها طول مدت کوتاه و معینی از تاریخ حکومت جمهوری اسلامی را در بر می گیرد که همان نیز ده ها کتاب نانوشته است که بر قلب های دردمند بسیاری خانواده ها داغ شده است، اما چگونه می توان در مقابل این همه بی عدالتی و جنایت آشکار چشم ها را بست و سکوت کرد؟!
آقای احمد شهید، از شما می خواهیم صدای دادخواهی مادر ندا آقاسلطان، مادر سهراب اعرابی، مادر اشکان سهرابی، مادر مسعود هاشم زاده، مادر مصطفی کریم بیگی، مادر کیانوش آسا، همسر علی حسن پور، پدر امیر جوادی فر و ده ها و صدها شهید جنبش سبز را نادیده نگیرید. چگونه می توانید در مقابل صدای دادخواهی خانم فهیمی (مادر سهراب اعرابی، از کشته شدگان اعتراض مدنی سال 1388) سکوت کنید در حالی که وی بیش از دو سال است از مجامع بین المللی حقوق بشر می خواهد تا مرجعی قانونی علت و چگونگی خون ریخته شده فرزندش را پاسخ گو باشد و اینک در گزارش جناب عالی هیچ انعکاسی از آن نیست.(2)
از شما تقاضا داریم صدای دادخواهی خانم اکرم نقابی(3)، مادر سعید زینالی را نادیده نگیرید. فرزند دانشجوی او را در تیرماه 1378 مقابل چشمان خانواده در خانه بازداشت کردند و در این 12سال نه تنها هیچ خبر دقیقی از وضعیت کشته یا زنده بودن فرزندشان به آنها داده نشده است، بلکه خانم نقابی و دخترش را ماه ها به زندان انداختند. این مادر و دختر با وضعیتی بلاتکلیف و با کفالت آزاد شدند، ولی هر روز آنها را مورد اذیت و آزار و تهدید قرار می دهند.
از شما می خواهیم صدای دادخواهی "مادران خاوران" را نادیده نگیرید. مادرانی که فرزندان شان در دهه 60 خورشیدی به صورت فردی و جمعی در درون زندان ها و یا بیرون زندان کشته شدند. چگونه می توانید کشتارهای دسته جمعی زندانیان سیاسی در سال 1367 را نادیده بگیرید، در حالی که تمامی زندانی ها حکم زندان داشتند و حتی برخی، دوره زندان شان به پایان رسیده بود و پس از پایان جنگ ایران و عراق، با تشکیل دادگاه های چند دقیقه ای و چند سوال و جواب عقیدتی، آنها را به مرگ محکوم کردند و به وحشیانه ترین شکل ممکن کشتند و به صورت جمعی در کانال هایی در گورستان خاوران دفن کردند. مادران خاوران و خانواده های آنها در این سال ها نه تنها هیچ پاسخی مبنی بر علت و چگونگی کشته شدن فرزندان شان دریافت نکرده اند، بلکه آنان و دیگر اعضای خانواده را تحت فشارهای روزافزون قرار داده اند. "مادر بهکیش" این سمبل مقاومت، یکی از هزاران نمونه از مادران خاوران است که نه تنها 5 فرزند و دامادش را در دهه ی 60 به دلیل فعالیت های سیاسی کشتند، اینک دختر دیگرش (منصوره بهکیش)[(4)را تنها به جرم دادخواهی ممنوع الخروج کردند، از کار بیکار نمودند و بارها در خاوران، بهشت زهرا و در خیابان بازداشت کردند که در آخرین دستگیری، یک ماه در زندان بود و پس از یک ماه با وضعیتی نامعلوم و با کفالت آزاد شد.
از شما می خواهیم صدای مادران و زنانی که برای حمایت از مادران و خانواده های جان باختگان به خیابان ها و پارک لاله آمدند را نیز بشنوید. زنانی که برخی حتی مادر نیستند، ولی حاضر شده اند زندان را به جان بخرند تا صدای دادخواهی مادران شنیده شود. هم اکنون نیز دو تن از این زنان آزادی خواه به نام های لیلا سیف اللهی و ژیلا کرم زاده مکوندی(5) پس از ماه ها زندان، به دو سال حبس تعزیری و دو سال حبس تعلقی محکوم شده اند.
جناب آقای احمد شهید
باور بفرمایید نقض حقوق بشر توسط حکومت جمهوری اسلامی بسیار گسترده تر از آن است که شما در اولین گزارش مختصر خود به آنها اشاره کرده اید. بسیاری از ملیت ها و اقلیت ها قومی، زیر شدیدترین فشارها هستند؛ بسیاری از زندانیان کارگر، معلم و دانشجو، فقط به جرم دفاع از حقوق صنفی شان در زندان به سر می برند؛ بسیاری از زنان و مردان دگراندیش و گمنام، به جرم داشتن عقیده ای دیگر تحت شدیدترین فشارها قرار دارند؛ بسیاری از اقلیت های جنسی، به چوبه های دار سپرده می شوند و بسیاری محکومین به اعدام و زندانیانی که در اسف بار ترین شرایط غیر انسانی دوران محکومیت شان را می گذرانند، همچنان چشم انتظارند تا صدای دادخواهی آنها نیز شنیده شود.
کاملاً قابل پیش بینی بود که این بار نیز حکومت جمهوری اسلامی ایران، تمامی ترفندهای خود را بلکه شدید تر از پیش به کار خواهد گرفت تا از ورود هیات شما به ایران و بررسی شواهد جنایات خود از نزدیک، ممانعت به عمل آورد. به همین روی ضمن تشکر از تلاش شما برای کشف حقیقت وضعیت حقوق بشر در ایران، از جناب عالی مصرانه تقاضا داریم به قیمت ورود به ایران و مذاکره با مقام های دولتی، کشتارهای جمعی و فردی صورت گرفته در طول حکومت جمهوری اسلامی را نادیده نگیرید و رسیدگی به دادخواهی خانواده های قربانیان را در الویت بررسی های خود قرار دهید. ما مادران و خانواده ها و آسیب دیدگان که در طول حکومت جمهوری اسلامی خود شاهد جنایت های بی شماری بوده و هستیم، می خواهیم که عاملان این کشتارها و جنایت ها در دادگاه های بین المللی مورد پیگرد قانونی قرار گیرند. همچنین مردم ایران از سازمان ملل، این بالاترین نهاد بین المللی حقوق بشری انتظار دارند که بدون اغماض به تعهدات خود مبنی بر افشای نقض آشکار حقوق بشر در ایران بپردازد و فشار از بالا را در برنامه های خود قرار دهد. از این روی مطمئناً گزارش کامل و مستند هیات شما در فراهم آوردن این زمینه حائز اهمیت بسیار ویژه ای خواهد بود. 
به همین منظور، مادران پارک لاله ایران بیش از دو سال است که در اعتراض به نقض حقوق بشر تلاش می کنند، تا صدای مادران داغدار و ستم کشیده ایران در سرتاسر دنیا شنیده شود. در طی این مدت تعدادی از آنان بارها دستگیر و ماه ها در سلول های انفرادی زندان اوین و زندان های موقت بازداشت بوده و با کفالت یا وثیقه آزاد شده اند و هم اکنون نیز منتظر تشکیل دادگاه هستتد. بسیاری از آنان بارها احضار و مورد بازخواست و تهدید قرار گرفته اند و تعدادی نیز مجبور به ترک کشور شدند. مادران پارک لاله همواره تاکید کرده اند که با هدف دادخواهی خواسته های خود را پیگیری می کنند و برای اثبات این مدعا بار دیگر در روز شنبه 30 مهر 1390 با جسارت تمام در پارک لاله تهران جمع شدند تا نشان دهند که بر عهد خود پای بندند و هم چنین اعتراض خود را به گزارش ناقص جناب عالی نشان دهند. آنها در این حرکت اعتراضی پرسشی را مطرح کردند " حقوق کشته شدگان و مادران در سی و سه سال حکومت جمهوری اسلامی در کجای گزارش آقای شهید قرار دارد؟" مادران انتظار دارند که در گزارش بعدی، موارد آشکار نقض حقوق بشر بدون هیچ گونه اغماضی ذکر گردد و برای افشای این حقایق، آمادگی کامل خود را اعلام می کنند.
به پیوست، تعدادی از نامه های مادران و خانواده های قربانیان حکومت جمهوری اسلامی را خدمت شما ارسال می کنیم و به مرور پیوست های آتی را نیز دریافت خواهید نمود. از شما تقاضا داریم به حرمت مادران، صدای دادخواهی مردم ایران را بشنوید و به سراسر دنبا منعکس کنید. پرونده تمامی این جنایات تا زمانی که پاسخی شایسته به این دادخواهی ها داده نشود هم چنان باز خواهد بود و هرگز شامل مرور زمان نخواهد شد. 
ضمن تشکر از تلاش های شما و ابراز علاقه برای دیدار با خانواده های قربانیان و مادران عزادار ایران، به این وسیله از جناب عالی تقاضا داریم تا زمانی را برای ملاقات با خانواده ها و حامیان آنها تعیین بفرمایید تا حضوری صدای دادخواهی آسیب دیدگان را به شما برسانیم. لازم به ذکر است، بسیاری از این خانواده ها به خاطر پیشگیری از تهدیدهای احتمالی و ایمنی خود، از شما درخواست کرده اند که نامه های اعتراضی شان محرمانه بماند.

مادران پارک لاله (مادران عزادار ایران) و حامیان آنان در خارج از کشور
20 آبان 1390


پانوشت:
1- مادران پارک لاله ( مادران عزادار ایران) :ما جمعی از مادران و خانواده های جان باختگان و آسیب دیده گان در دوران حاکمیت جمهوری اسلامی هستیم که با هدف دادخواهی خواسته های زیر را پیگیرانه دنبال می کنیم: 1- خواهان لغو مجازات اعدام و کشتار انسانها به هر شکلی هستیم. 2- خواهان آزادی فوری و بی قید و شرط تمامی زندانیان سیاسی و عقیدتی هستیم. 3- خواهان محاکمه عادلانه و علنی آمران و عاملان تمامی جنایت های صورت گرفته توسط حکومت جمهوری اسلامی از ابتدای تشکیل آن هستیم. ما مادران پارک لاله، اعدام های فردی و دسته جمعی در زندان ها؛ کشتارها و ترور های قومی، ملیتی، دینی، سیاسی، عقیدتی در خیابان ها؛ حمله به خانه ها، خوابگاه ها و محل های کار؛ ربودن، زندانی کردن و آسیب رساندن افراد برای کشتن اندیشه انسانی؛ شکنجه، اعتراف گیری، تجاوزو در نهایت سنگسار و قصاص را جنایت می دانیم و برای جلوگیری از تکرار جنایت و برای بهروزی انسان ها مبارزه می کنیم. ما مادران برای ایجاد محیطی امن، انسانی و به دور از جنگ و خون ریزی و تبعیض و تحقیر تلاش می کنیم و به همین دلیل با انتقام گیری و حذف فیزیکی مخالفیم، ولی معتقدیم برای جلوگیری از تکرار جنایت، لازم و ضروری است تمامی عوامل حکومتی که در دوران حاکمیت جمهوری اسلامی مستقیم یا غیرمستقیم مرتکب هر نوع جنایتی شده اند، در دادگاهی عادلانه، علنی و مردمی محاکمه شوند و پاسخ گوی اعمال ضد بشری خود باشند و مجازاتی متناسب با جرم شان به همراه بازآموزی اندیشه های انسانی برای شان در نظر گرفته شود. ما مادران، از تمامی افرادی که در طی این سال ها از قربانیان یا شاهدان بر جنایات بوده اند، می خواهیم که برای دادخواهی با ما هم صدا و همراه شوند، همچنین ما که خود از قربانیان خشونت و تبعیض بر زنان بوده و هستیم، از تمامی فعالیت های مخالف خشونت، برابری خواهانه و رفع تبعیض حمایت می کنیم و تمامی انسان های خشونت دیده را نیز به هم صدایی با خود فرا می خوانیم. 

2- مصاحبه با پروین فهیمی، 22 اکتبر در واکنش به نخستین گزارش گزارشگر ویژه حقوق بشر

3- اکرم نقابی: مادر سعید زینالی است. پسر وی دانشجوی کامپیوتر دانشگاه تهران بود که در 23 تیر 1378 در منزل بازداشت و به محل نامعلومی منتقل شد. از آن تاریخ خانواده به تمامی ارگان های مرتبط دولتی مراجعه ولی هیچ پاسخی مبنی بر زنده یا کشته شدن وی دریافت نکرده اند. او سه بار دستگیر شد و در آخرین بازداشت حدود دو ماه زندان بود و دادگاه او 9 آبان 1390 برگزار شد. 

4- منصوره بهکیش: یک خواهر، همسر خواهر و چهار برادرش را در دهه 60 کشتند. 2 تن از برادران او در اعدام های گروهی سال 1367 اعدام شدند. او بارها احضار و توسط بازجویان وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی بازخواست و تهدید و چندین بار نیز دستگیر شده است. در آخرین بازداشت حدود یک ماه زندان بود و با کفالت آزاد شد و برای دومین بار قرار است دادگاه او در روز 4 دی ماه در شعبه 15 دادگاه انقلاب با ریاست قاضی صلواتی تشکیل شود. 

5- لیلا سیف اللهی و ژیلا کرم زاده مکوندی، از حامیان مادران عزادار که در سال 1388 چندین بار دستگیر و در آخرین بازداشت 34 روز زندان بودند و با کفالت آزاد شدند و در 20 فروردین 1390 حکم 4 سال زندان دادگاه بدوی به آنان ابلاغ شد. در نیمه آبان طی حکمی از ضامن های آنان خواسته شد تا ظرف 20 روز نامبردگان را به زندان اوین معرفی کنند، در غیر اینصورت مبلغ به ضمانت گذاشته شده به اجرا گذاشته خواهد شد. این احضاریه در حالی صادر شده که هنوز حکم تجدید نظر دادگاه به آنها ابلاغ نشده بود. پس از پيگيري وكلاي آنان، مشخص شد كه ژيلا كرم‌زاده مکوندی و ليلا سيف اللهي در دادگاه تجديدنظر به 2 سال حبس تعزيري و 2 سال حبس تعليقي به مدت 5 سال محكوم شده‌اند.


رونوشت: جناب آقای دکتر عبدالکریم لاهیجی، نایب رئیس فدراسیون بین المللی جوامع حقوق بشر

۱۳۹۰ آبان ۱۸, چهارشنبه

حکم های جدید حامیان مادران عزادار

خانم ژیلا کرم زاده مکوندی و آقای نادر احسنی در تاریخ 15 آبان و لیلا سیف اللهی در تاریخ 17 آبان برای اجرای حکم به دادسرای زندان اوین احضار شدند.
لازم به ذکر است این احضاریه ها برای خود آنها و یا وکلای شان ارسال نشده است، بلکه برای ضامن های آنها ارسال شده و از آنها خواسته اند که نامبردگان را تا 20 روز به زندان معرفی کنند، در غیر این صورت مبالغ به ضمانت گذاشته شده آنها به اجرا گذاشته خواهد شد.
این احضاریه در حالی صادر شده که هنوز حکم تجدید نظر به آنها ابلاغ نشده بود. با پیگیری وکلای نامبردگان هم اکنون مطلع شدیم که احکام خانم ها ژیلا کرم زاده مکوندی و لیلا سیف اللهی به 2 سال حبس تعزیری و 2 سلا حبس تعلیقی تقلیل یافت. 2 سال حکم تعلیقی نیز تا 5 سال پس از اجرای حکم قطعی، قابل اجراست.
لازم به توضیح است خانم ها سیف اللهی و کرم زاده مکوندی روز 19 بهمن سال 1388 در منزل دستگیر شدند و مدت 34 روز را در زندان اوین بودند و با کفالت 50 میلیون تومان آزاد شدند. در بهمن سال 1389 دادگاه بدوی آنها تشکیل و در 20 فروردین 1390 حکم چهار سال تعزیری برای آنها صادر شد.
آقای نادر احسنی نیز در سال گذشته حدود یک سال در زندان بود که پس از آزادی پرونده دیگری در رابطه با فعالیت های دانشجویی برای ایشان گشوده شد که دو سال حکم ایشان نیز تایید شده است.
خانم منصوره بهکیش نیز در تاریخ 14 آبان از طریق وکیل اش مطلع شد که باید در روز 4 دی ماه برای اجرای دادگاه به شعبه 15 دادگاه انقلاب با ریاست قاضی صلواتی حاضر باشد. لازم به توضیح است دادگاه ایشان قبلاً در تاریخ 18 مهر ساعت 10 صبح تعیین شده بود که ایشان به اتفاق وکیل اش در دادگاه حضور یافتند، ولی دادگاه به دلیل عدم حضور نماینده دادستان به تعویق افتاد.
 دادگاه خانم ها اکرم نقابی(مادر سعید زینالی) و دخترش و ژیلا مهدویان در تاریخ 9 دی ماه برگزار شد، ولی هنوز حکمی به آنها ابلاغ نشده است. همچنین دختر خانم اکرم نقابی نیز از اتهامات تبرئه شده اند.

۱۳۹۰ آبان ۱۶, دوشنبه

حمایت از مادران و زندانیان سیاسی 05.11.2011

در گردهمایی این هفته در روز شنبه 05.11.2011 طبق روال هر هفته در مرکز شهر فرانکفورت در حمایت از مادران پارک لاله و تمامی زندانیان سیاسی و عقیدتی به مردم اطلاع رسانی کردیم و خوشبختانه امضاهای فراوانی علیه اعدام و برای آزادی زندانیان سیاسی جمع کردیم.
ما برای دادخواهی همراه و همگام  با مادران پارک لاله ، مادران خاوران و خانواده ها زندانیان سیاسی و عقیدتی تا آخر ایستاده ایم و تا رسیدن آنها به سه خواسته بر حقشان از پا نمی نشینیم . به امید آزادی فوری و بی قید و شرط تمامی زندانیان سیاسی و عقیدتی
حامیان مادران پارک لاله/فرانکفورت