بهاره هدایت و زندانی که موزه می‌شود
خدیجه مقدم
بهاره جان تولدت بر همه ی مادران ایران زمین مبارک باد!
چنین روز خجسته ای بر همسر عزیز، مادر مهربان، خانواده ی محترم و همه ی دوستانت گرامی باد!
بهاره جان از سر دلتنگی برای تو و بقیه ی دوستان دربندم، به موزه ی زندان گشتاپو در شهر کلن آلمان، رفته بودم. شباهت با زندان های ما بسیار بود. صحنه های جداکردن مادر از فرزند مرا به یاد دوستانم نسرین ستوده و نرگس محمدی، و عکس های دختران و پسران جوان در سلول های
انفرادی و عمومی مرا به یاد تو و مهدیه و سایر عزیزانم می انداخت.
از نوشته های دیواری زندانیان عکس برداری کرده و به صورت تابلو در بیرون سلول به نمایش گذاشته بودند. یکی از نوشته ها مربوط به جوانی بود که سال ۱۹۴۴ زندانی بوده، او نوشته بود: وقتی همه ترا فراموش کنند مادرت به یاد توست.
این انتظار تاریخی از مادران بسیار طبیعی است و خوشبختانه امروزه مادران نقش خود را در سراسر جهان برای دستیابی به آزادی، عدالت و برابری به خوبی ایفا می کنند.
چند روز پیش در آرژانتین یکی از آمران کشتار فرزندان بیگناه آرژانتین در دادگاه محاکمه و به حبس ابد محکوم شد. مادران میدان مایو که سالیان سال دست از دادخواهی برنداشته و از شاکیان پرونده بودند، نیز در دادگاه حضور داشتند.
بهاره جان دور نیست چنین روزی که زندان های ایران به موزه تبدیل شوند و آمران و عاملان ستم هایی که بر شما نازنینان، روا داشته شده در دادگاه های مردمی محاکمه شوند.
تاریخ نشان داده که هیچ ظلمی پایدار نیست و من می دانم به زودی ترا تنگ در آغوش خواهم فشرد و سراپایت را گلباران خواهم کرد و تو سر بلند و سرافراز سالیان سال شکوفه های بهاری را به فرزندان جهان هدیه خواهی داد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر