۱۳۹۰ آبان ۸, یکشنبه

Trauernde Mütter des Laleh Parks kehren zurück zum Park




Wir fragen alle Internationalen Nichtregierungsorganisationen, wo in Ahmed Shaheeds Bericht die Geschichte der Opfer der letzten 33 Jahre, die Misshandlungen und Herabsetzungen, denen ihre Mütter und deren Unterstützer ausgesetzt waren, zu finden ist.

An einem der letzten Samstagnachmittage erschienen die Mütter des Lalehparks wieder in ihrem Park und umrundeten in stillem Protest den Aabnama (Brunnen)-Platz, mitten in der überraschten und verblüfften Menschenmenge des Parks. Sie waren an ihren Treffpunkt zurückgekehrt, diesmal nicht in ihrer üblichen schwarzen Kleidung, sondern in vielfarbigen Kleidern. Dadurch wollten sie ihre neue Hoffnung und den wieder aufgelebten Überschwang, den Kampf für ihre Forderungen fortzusetzen, symbolisieren. Sie sind überzeugt, dass sie den schwierigen Weg zur Freiheit fortsetzen müssen, weil die Träume, an die sie so fest glauben, vor ihnen liegen.

Wir, die Mütter des Lalehparks, sind eine repräsentative Gruppe von Müttern und Angehörigen der Ermordeten und Verwundeten während der Regierungszeit des Regimes der Islamischen Republik. Wir fordern Gerechtigkeit für sie, indem wir radikal folgende Forderungen aufstellen:

1)Todesurteile und Hinrichtungen in allen Formen abschaffen

2) Sofortige und bedingungslose Freilassung aller politischen Gewissensgefangenen.

3) Faire und rechtsstaatliche Verfolgung aller Schuldigen an Verbrechen der Islamischen Republik von deren Anfang an.

Wir, die Mütter vom Lalehpark, sehen folgende Handlungen als strafwürdig an:

- Einzel- oder Gruppenhinrichtungen innerhalb von Gefängnissen

- Terror aus religiösen und rassistischen Gründen sowie aus Gründen
 der Stammeszugehörigkeit auf der Straße
- Razzien in Häusern von Bürgern, in Studentenwohnheimen oder
 am Arbeitsplatz
- Kidnappings, Verhaftungen und Angriffe auf Individuen mit dem Ziel,
 die menschliche Kraft zu denken, zu unterdrücken
- Folter, erzwungene Geständnisse
- Vergewaltigung und schließlich Steinigungen -

alle diese Handlungen sehen wir als Verbrechen an.

Und wir kämpfen, um die Wiederholung solcher Verbrechen zu verhindern und um das Wohlergehen unseres Volkes zu schützen. Wir, die Mütter des Lalehparks, haben uns hier wieder versammelt, um unsere alternativen Ansichten zu demonstrieren, um unsere Präsenz zu zeigen mit dem festen Ziel der vollständigen Erfüllung unserer Forderungen.

Der erste Bericht des UN-Sonderbotschafters Ahmed Shaheed kam nach langer Wartezeit heraus. Er  zählt eindeutige Menschenrechtsverletzungen im Iran auf. Wir begrüßen sehr, dass der Report gegen die Verletzung der Menschenrechte von vielen freiheitssuchenden Bürgern protestiert. Jedoch bedauern wir, dass wiederum bestimmte unterschiedliche Behandlungen eine Rolle gespielt haben, die trotz aller Lücken und bedeutsamen Unzulänglichkeiten das Erscheinen des Reports ermöglichen. Vorkommnisse der letzten zwei Jahre zum Beispiel, die wahrlich als vollkommen offensichtliche Menschenrechtsverletzungen bezeichnet werden können - wie die Massentötungen von unschuldigen Menschen und die ständigen Belästigungen ihrer Familien - wurden schlichtweg weggelassen.

Herr Shaheed selbst betonte seine Konzentration auf die Vorbereitung eines fairen und genauen Berichts über die Situation der Menschenrechte im Iran. Kann man von Gerechtigkeit reden, wenn er mit keinem Wort in seinem Bericht erwähnt, dass allein in den letzten zwei Jahren zahllose Menschen ermordet, verletzt oder krank gemacht wurden, dass mehrere Menschen in den Selbstmord getrieben wurden, viele ins Gefängnis geworfen wurden, wiederholt und scharf verhört und gefoltert wurden, damit sie falsche Geständnisse machten, oder dass manche sogar vergewaltigt wurden? Kann die Tatsache als gerecht bezeichnet werden, dass die Familien der Ermordeten nicht einmal die Erlaubnis erhalten, ein Begräbnis oder eine Gedenkfeier an ihre toten Kinder zu veranstalten, und dass trotzdem in dem Bericht davon nichts erwähnt wird?
Ist es gerecht, dass die Sicherheitskräfte ständig die Unterstützer der trauernden Mütter fertigmachen, bedrohen, einsperren und wiederholt verhören, deren einzige Schuld es ist, die Menschenwürde und die Menschenrechte der trauernden Mütter zu unterstützen? Gerade jetzt wurden zwei von ihnen, Leila Seifollahi und Jila Karamzadeh-Makvandi, zu vier Jahren Gefängnis verurteilt, aber - leider - haben sie keinen Platz im Bericht des Herrn Shaheed!

Herr Shaheed stellte auch fest, dass er die Stichhaltigkeit aller Fälle von Menschenrechtsverletzungen nur dann bestätigen kann, wenn er direkt mit den offiziellen Vertretern der Islamischen Republik Iran (IRI) darüber spricht!  Wir müssen ihn fragen: Wie viele Offizielle der IRI haben jemals in ihren Gesprächen mit der UNO Menschenrechtsverletzungen im Iran zugegeben?! Wir schlagen Herrn Shaheed vor, dass die Offiziellen der IRI nur dann Erlaubnis bekommen, eine Meinung über Menschenrechtsverletzungen im Iran zu äußern, NUR dann, wenn ganz normale Bürgerinnen und Bürger genau so viel Raum erhalten, ihre Sichtweise darüber zu vertreten und sich vollkommen frei verteidigen dürfen.

Die Mütter vom Lalehpark hatten höhere Erwartungen an den UN-Sonderbotschafter bei der Ausübung seines Jobs. Er hätte ihn besser als vorher ausführen sollen, wenn man die jüngsten Entwicklungen im Iran bedenkt und die Wellen für Freiheit und Demokratie, die das Land überfluteten.

Die Mütter hatten in Herrn Shaheeds Bericht wenigstens eine Erwähnung der Morde im Jahr 2009 und eine Unterstützung der Bitten der Familien der Opfer um Gerechtigkeit erwartet.

Diese Mütter hatten wenigstens erwartet, dass die zügellose und erbarmungslose Verletzung der Menschenrechte und die unermessliche Qual und Not, die die Familien der vielen Ermordeten erleiden müssen, erwähnt werden.

Wir, die Mütter vom Lalehpark, erwarten, dass unsere Gerechtigkeit suchenden Stimmen in den künftigen Berichten des UN-Sonderbotschafters gehört werden. Wir erwarten vor allem, dass sich die weit verbreiteten Fälle von Menschenrechtsverletzungen gegen die Familien von Opfern in den letzten 33 Jahren darin wiederspiegeln. Frühere Sonderbotschafter wie Herr Galindo Pohl hatten darüber berichtet, aber leider wurden ihre Berichte beiseite gelegt.

Oktober 27, 2011,
Original in Persisch

http://www.mpliran.com/2011/10/blog-post_24.html.


گردهمایی این هفته29.10.2011 در اعتراض به گزارش آقای احمد شهید

 

گزارش راديو ندا از آكسيون حاميان مادران پارك لاله/فرانکفورت

 
گردهمایی این هفته 29.10.2011 در اعتراض به گزارش ناقص آقای احمد شهید در مرکز شهر فرانکفورت بود.
همچنان در حمایت از مادران پر شهامت و افتخارآفرین پارک لاله که با حضور دوباره خود در روز سی مهر ماه 1990 درپارک لاله اعتراض خود را به گزارش اقای احمد شهید اعلام کردند ما هم گردهمایی این هفته خود را اختصاص به این موضوع دادیم. و با در دست گرفتن پلاکاردهایی که اعتراضمان را به گزارش آقای احمد شهید به زبان انگلیسی نشان میداد و همینطور عکس تعدادی از زندانیان سیاسی توجه بسیاری از رهگذاران را به موضوع ایران و ظلم و جنایاتی که در آنجا اتفاق میفتد جلب کردیم. در این روز به دلیل تظاهرات بزرگی که علیه سرمایه داری در شهر فرانکفورت برگزار شده بود رهگذارن. زیادی در شهر بودند که توجه شان به گردهمایی ما جلب شد و با ما اعلام همبستگی کردند و برای لغو احکام اعدام و همچنین آزادی زندانیان سیاسی پتیشنهایی که همراه داشتیم با کمال میل امضا کردند. وحتی گروهی از برنامه ریزان این اعتراضات علیه سرمایه داری که در سومین هفته اعتراض خود هستند در کنار ما با در دست گرفتن عکسهای زندانیانی که حکم اعدام دارند همبستگی و حمایت خود را با ما و زندانیان سیاسی در ایران اعلام کدند کردند. و این حمایت و همبستگی آلمانیها با ما بسیار دلگرم کننده بود.
ما همچنین در این گردهمایی خواهان لغو فوری احکام اعدام لقمان و زانیار مرادی و خواهان آزادی فوری و بی قید و شرط زندانیان سیاسی و عقیدتی شدیم و در این رابطه هم امضاهای فراوانی جمع آوری شد..
ما تا رسیدن مادران پارک لاله به سه خواسته به حقشان ایستاده ایم و صدای دادخواهی آنها را به گوش دیگران خواهیم رساند

حامیان مادران پارک لاله/فرانکفورت
















۱۳۹۰ آبان ۶, جمعه

گردهمایی این هفته29.10.2011 در اعتراض به گزارش آقای احمد شهید


گردهمایی این هفته حامیان  مادران پارک لاله/فرانکفورت همچنان در حمایت از مادران پر شهامت و افتخارآفرین پارک لاله خواهد بود که با حضور دوباره خود در روز سی مهر ماه 1990 درپارک   اعتراض خود را به گزارش اقای احمد شهید اعلام کردند.
از متن نامه اعتراضی مادران به آقای شهید:

"مادران پارک لاله انتظار داشتند که پس از تحولات اخیر در ایران و منطقه و برآمد موج دموکراسی خواهی و آزادی طلبی، گزارشگر ویژه سازمان ملل نقش خود را بهتر از قبل ایفا کند و خط قرمزها را کنار بگذارد.
مادران انتظار داشتند که در اولین گزارش آقای احمد شهید، مساله کشته شدگان سال 1388 و دادخواهی مادران و خانواده های کشته شدگان لحاظ می شد.
مادران انتظار داشتند در این گزارش، حداقل اشاره ای به نقض گسترده حقوق بشر سی و سه سال حکومت جمهوری اسلامی و فشارهای بی حد و اندازه به مادران و خانواده های کشته شده ها می شد.
ما مادران پارک لاله انتظار داریم، صدای دادخواهی ما مادران و حامیان در گزارش های بعدی گزارشگر ویژه سازمان ملل شنیده شود. همچنین انتظار داریم به موارد گسترده و آشکار نقض حقوق بشر که در طی این سی و سه سال بر مادران و خانواده و حامیان رفته است و احتمالا در گزارش های قبلی گزارشگران ویژه از جمله آقای گالیندوپل موجود است و به بایگانی سپرده شده است، نیز پرداخته شود"
ما حامیان مادران پارک لاله /فرانکفورت هم صدا با مادران ایران در
روز شنبه 29.10.2011 از ساعت سه تا چهار بعد از ظهر در هاوپت واخه فرانکفورت
 اعتراض خود را به گزارش ناقص آقای احمد شهید  اعلام میکنیم
و از همه  آزادیخواهان و عدالت جویان می خواهیم که ما را همراهی کنند و صدای دادخواهی مادران را به گوش دیگران برسانند.
حامیان مادران پارک لاله/فرانکفورت



۱۳۹۰ آبان ۲, دوشنبه

اعتراض مادران به گزارش احمد شهید

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=YcvvK77dpuc
 مصاحبه خانم پروین فهیمی (مادر سهراب اعرابی )بعد از گزارش احمد شهید

حضور دوباره مادران در پارک لاله
-یک بار دیگر مادران پارک لاله در بعداز ظهر شنبه ای پاییزی در میان بهت و حیرت مردم حاضر در پارک، میدان آب نما را در سکوتی اعتراض آمیز دور زدند. آنان این بار نه با لباس سیاه که با لباس های رنگین به نشانه شور و اشتیاق به ادامه مبارزه تا رسیدن به خواسته های خود به میعادگاه خود در پارک لاله بازگشتند. آنان باور دارند که برای رهایی باید راه های ناهموار و پر سنگلاخ را پیمود و در این راه هیچ هراسی به دل راه نمی دهند زیرا به انتخاب راه خود ایمان دارند. 
http://www.mpliran.com/2011/10/blog-post_24.html 

جایگاه کشته شده های 33 سال گذشته و آزار و اذیت های وارده بر مادران و حامیان در کجای گزارش آقای شهید قرار دارد؟

درود به مادران شجاع و پر شهامت ایران. با افتخار حامی شما هستیم و تا آخر کنارتان هستیم .

حضور دوباره مادران در پارک لاله/ 30 مهر ماه در تهران

مادران و خانواده های داغدار؛
سازمان های و نهادهای بین المللی حقوق بشر!
جایگاه کشته شده های 33 سال گذشته و آزار و اذیت های وارده بر مادران و حامیان در کجای گزارش آقای شهید قرار دارد؟

یک بار دیگر مادران پارک لاله در بعداز ظهر شنبه ای پاییزی در میان بهت و حیرت مردم حاضر در پارک، میدان آب نما را در سکوتی اعتراض آمیز دور زدند. آنان این بار نه با لباس سیاه که با لباس های رنگین به نشانه شور و اشتیاق به ادامه مبارزه تا رسیدن به خواسته های خود به میعادگاه خود در پارک لاله بازگشتند. آنان باور دارند که برای رهایی باید راه های ناهموار و پر سنگلاخ را پیمود و در این راه هیچ هراسی به دل راه نمی دهند زیرا به انتخاب راه خود ایمان دارند.

ما مادران پارک لاله، جمعی از مادران و خانواده های جان باختگان و آسیب دیده گان در دوران حاکمیت جمهوری اسلامی هستیم که با هدف دادخواهی خواسته های زیر را پیگیرانه دنبال می کنیم:

1- خواهان لغو مجازات اعدام و کشتار انسانها به هر شکلی هستیم.
2- خواهان آزادی فوری و بی قید و شرط تمامی زندانیان سیاسی و عقیدتی هستیم.
3- خواهان محاکمه عادلانه و علنی آمران و عاملان تمامی جنایت های صورت گرفته توسط حکومت جمهوری اسلامی از ابتدای تشکیل آن هستیم. ما مادران پارک لاله، اعدام های فردی و دسته جمعی در زندان ها؛ کشتارها و ترور های قومی، ملیتی، دینی، سیاسی، عقیدتی در خیابان ها؛ حمله به خانه ها، خوابگاه ها و محل های کار؛ ربودن، زندانی کردن و آسیب رساندن افراد برای کشتن اندیشه انسانی؛ شکنجه، اعتراف گیری، تجاوزو در نهایت سنگسار و قصاص را جنایت می دانیم و برای جلوگیری از تکرار جنایت و برای بهروزی انسان ها مبارزه می کنیم.ما مادران پارک لاله امروز دوباره در پارک لاله جمع شدیم تا نشان دهیم که هنوز هستیم و پیگیرانه خواسته های خود را تا تحقق تمامی آنها دنبال می کنیم.

پس از ماه ها انتظار، اولین گزارش گزارشگر ویژه آقای احمد شهید در مورد نقض آشکار حقوق بشر در ایران ارایه شد. هرچند خوشحالیم که در این گزارش به حقوق از دست رفته بسیاری از انسان های آزادی خواه اعتراض شده است، ولی دریغ و درد که باز خودی و غیر خودی و تبعیض نقش خود را بازی کرد و با کمبودهای بسیار منتشر شد. مواردی که شاید بتوان گفت از مهم ترین و آشکارترین موارد نقض حقوق بشر حداقل در دو سال اخیر بوده است. مواردی چون کشتار انسان های بی دفاع و مورد تعرض قرار دادن خانواده ها و حامیان آنها.

آقای شهید در روش کار خود تاکید کرده که تمرکز اصلی تلاش‌هایش تهیه گزارش عادلانه و دقیق از وضعیت حقوق بشر در ایران است، آیا این عادلانه است که فقط در دو سال گذشته، تعداد زیادی انسان به جرم اعتراض به نقض اولیه ترین حقوق خود کشته، مجروح یا بیمار شده اند؛ تعدادی دست به خودکشی زده اند؛ تعداد زیادی به زندان افتاده و تحت بازجویی های پیاپی قرار گرفته و یا برای اعتراف گیری شکنجه شده و یا مورد تجاوز قرار گرفته اند و هیچ اشاره ای به آن ها نشود؟ آیا این عادلانه است که مادران و خانواده های کشته شده ها حتی اجازه برگزاری مراسم یادبود فرزندان شان را ندارند و باز هیچ اشاره ای به آنها نشود؟ آیا این عادلانه است که حامیان مادران داغدار تنها به جرم حمایت از انسانیت و حقوق بشری(حمایت از مادران عزادار) دایم تحت فشار نیروهای امنیتی قرار گیرند، زندانی شوند و تحت بازجویی و احضارهای مکرر قرار گیرند و هم اکنون نیز دو تن از آنها به نام خانم ها لیلا سیف اللهی و ژیلا کرم زاده مکوندی در دادگاه بدوی به چهار سال زندان محکوم شوند ولی هیچ جایگاهی در گزارش آقای شهید نداشته باشند؟!

همچنین آقای شهید اعلام کرده که تنها از طریق گفت‌وگو با مقامات جمهوری اسلامی می‌تواند بداند آیا اظهارات مطرح شده در مورد نقض حقوق بشر در ایران درست است یا نه! ما از ایشان می پرسیم تا به حال چند بار مقامات جمهوری اسلامی در مورد نقض حقوق بشر در ایران در گفت و گو با گزارشگران سازمان ملل اعتراف کرده اند؟ ما به آقای شهید می گوییم جمهوری اسلامی زمانی می تواند راجع به نقض حقوق بشر نظر واقعی دهد که مردم هم این حق را داشته باشند تا آزادانه از حقوق و عقاید خود دفاع کنند.

مادران پارک لاله انتظار داشتند که پس از تحولات اخیر در ایران و منطقه و برآمد موج دموکراسی خواهی و آزادی طلبی، گزارشگر ویژه سازمان ملل نقش خود را بهتر از قبل ایفا کند و خط قرمزها را کنار بگذارد.

مادران انتظار داشتند که در اولین گزارش آقای احمد شهید، مساله کشته شدگان سال 1388 و دادخواهی مادران و خانواده های کشته شدگان لحاظ می شد.

مادران انتظار داشتند در این گزارش، حداقل اشاره ای به نقض گسترده حقوق بشر سی و سه سال حکومت جمهوری اسلامی و فشارهای بی حد و اندازه به مادران و خانواده های کشته شده ها می شد.

ما مادران پارک لاله انتظار داریم، صدای دادخواهی ما مادران و حامیان در گزارش های بعدی گزارشگر ویژه سازمان ملل شنیده شود. همچنین انتظار داریم به موارد گسترده و آشکار نقض حقوق بشر که در طی این سی و سه سال بر مادران و خانواده و حامیان رفته است و احتمالا در گزارش های قبلی گزارشگران ویژه از جمله آقای گالیندوپل موجود است و به بایگانی سپرده شده است، نیز پرداخته شود.


مادران پارک لاله
سی ام مهر 1390

در حمایت از مادران پارک لاله و زندانیان سیاسی 22.10.2011

روز شنبه 22.10.2011 طبق روال هر هفته در مرکز شهر فرانکفورت گرد هم آمدیم . ما به حکم اعدام زانیار و لقمان مرادی، ممنوع الملاقات شدن نسرین ستوده و بی خبری از کوهیار گودرزی شدیدا معترضیم و خواهان لغو فوری احکام اعدام و آزادی فوری و بی قید و شرط همه زندانیان سیاسی و عقیدتی هستیم. و همچنین خواهان شناسایی و محاکمه آمران و عاملان جنایات 32 سال اخیر در یک دادگاه عادل ، علنی و مورد اعتماد مردم هستیم.
به امید آزادی و برابری
حامیان مادران پارک لاله/فرانکفورت




 خوااهان لغو حکم اعدام زانیار و لقمان مرادی هستیم

به ممنوع الملاقات شدن نسرین ستوده شدیدا معترضیم



برای آزادی زندانیان سیاسی امضا جمع مکنیم

کوهیار کجاست؟
WHERE IS KOUHYAR?
 

زندانی سیاسی آزاد باید گردد


WHERE IS KOUHYAR?





۱۳۹۰ مهر ۲۶, سه‌شنبه

حرکت اعتراضی حامیان مادران در تظاهرات سراسری و نمایشگاه کتاب 15.10.2011

 
گزارش  رادیو ندا از شرکت حامیان مادران پارک لاله/فرانکفورت در اعتراض  سراسری 
گزارش رادیو فردا از شرکت  حامیان مادران/فرانکفورت   در همین روز از دقیقه 2،22

روز شنبه 15.10.2011 گردهمایی حامیان مادران پارک لاله/فرانکفورت در دو قسمت و دو محل مختلف در فرانکفورت برگزار شد. در قسمت اول ما در کنار هزاران نفر که در یک جنبش اعتراضی علیه تبعیض اقتصادی و نابرابریها که علاوه بر فرانکفورت در صدها شهر دنیا برگزار شده بود شرکت کردیم و حمایت خود را از زندانیان سیاسی و کارگران اخراج شده اعلام کردیم و اعتراض خود را به فشار اقتصادی که به روی مردم ایران وجود دارد نشان دادیم. در قسمت دوم به نمایشگاه بین المللی کتاب فرانکفورت رفتیم و در انجا مقابل غرفه دولتی جمهوری اسلامی با نشان دادن عکسهایی از زندانیان سیاسی و شعار هایی به زبان آلمانی در حمایت از مادران و زندانیان سیاسی توجه بازدیدکنندگان این نمایشگاه به مسائل ایران و جنایاتی که در آنجا صورت میگیرد جلب کردیم.
به امید برابری و عدالت اجتماعی
حامیان مادران پارک لاله/فرانکفورت







 در نمایشگاه بین المللی کتاب فرانکفورت حرکت اعتراضی ما ادامه پیدا میکند