۱۳۹۰ اردیبهشت ۱۰, شنبه

علیه حکم اعدام شیر کو 30.04.2011 Nein zur Hinrichtung

حامیان مادران پارک لاله فرانکفورت در گردهمایی امروز خود ، شنبه 30 آوریل علیه حکم اعدام شیرکو معارفی ،زندانی سیاسی کرد اعتراض کردند. شيرکو معارفی اهل بانه، حدود سه سال پيش بازداشت و به اتهام محاربه توسط دادگاه انقلاب اسلامی سقز به اعدام محکوم شد که رای صادره در دادگاه تجديد نظر و عليرغم اعتراض وکلای معارفی و ارسال به ديوانعالی کشور مجدداً تأييد گرديد . ما خواهان آزادی فوری و بی قید شرط شیرکو معارفی و همینطور سایر زندانیان سیاسی و عقیدتی هستیم . در حرکت اعتراضی امروز ایرانیان مقیم فرانکفورت و حومه و از گروهها و نهادهای مختلف شرکت کرده بودند. ما با در دست گرفتن عکسهایی از شیرکو و با دادن شعارهایی به زبان فارسی و آلمانی خواهان آزادیش شدیم. اخبار این حرکت اعتراضی به رسانه های مختلف گزارش داده شد.
موضوعات دیگر این گردهمایی اعتراض به احکام سنگین مادران و
همینطور مراسم یاد بودی برای بهاره علوی بود . خبر دیگر امروز این بود که پرچم مادران پارک لاله همراه خواسته هایشان در حضور خانم خدیجه مقدم، مهمان عزیز این هفته ما، برای اولین بار به اهتزاز درآمد
به امید آزادی همه زندانیان سیاسی و عقیدتی
حامیان مادران پارک لاله/فرانکفورت

۱۳۹۰ اردیبهشت ۹, جمعه

Nein zur Hinrichtung
Sa, 30.04.2011 um 15.00 Uhr an der Hauptwache/Frankfurt

زندانی سیاسی کرد، شیرکو معارفی، در خطر اعدام قریب الوقوع

علیه احکام اعدام اقدام کنیم

شيرکو معارفی اهل بانه، حدود سه سال پيش بازداشت و به اتهام محاربه توسط دادگاه انقلاب اسلامی سقز به اعدام محکوم شد که رای صادره در دادگاه تجديد نظر و عليرغم اعتراض وکلای معارفی و ارسال به ديوانعالی کشور مجدداً تأييد گرديد

خليل بهراميان، یکی از وكلای شيركو معارفي در گفتگو با راديو ندا گفت : ” من مضطرب اجراي حكم اعدام شيركو هستم كه هر آن امكان دارد اجرا بشود! وضعيت وحشتناك است"

شیرکو در روز پنجشنبه 8 اردیبهشت در تماس با مدير آژانس خبری موکريان اعلام کرد که از این روز در اعتراض به وضعيت نامعلوم و نامشخص خود در زندان دست به اعتصاب زده و اين اقدام را طی نامه ای به دادستان و مسئولين زندان اعلام نموده ام

ما حامیان مادران پارک لاله/فرانکفورت در اعتراض به حکم اعدام شیرکو گردهمایی این هفته خود را در برنامه ی ویژه و گسترده تری اجرا میکنیم و از تمام آزادیخواهان میخواهیم که ما را همراهی کنند. شیرکو معارفی در یک قدمی اعدام است. قبل از اینکه دوباره مادری به سوگ فرزند خود بنشیند علیه احکام اعدام اقدام کنیم

. شنبه 30.04.2011 طبق روال هر هفته ساعت 3 بعد از ظهر در هاوپت واخه تجمع خواهیم کرد و فریاد اعتراض خود را علیه احکام اعدام و برای نجات جان شیرکو به گوش دیگران میرسانیم.

. ما خواهان آزادی فوری و بی قید وشرط شیرکو معارفی و سایر زندانیان سیاسی و عقیدتی هستیم.

و همینطور در این هفته به احکام سنگین مادران اعتراض میکنیم

ومراسم یادبود برای غروب دختر خورشید، بهاره علوی، یکی ازفعالین حقوق زنان برگزار میشود. ما در گذشت این عزیز جوان را به خانواده و دوستانش تسلیت میگوییم و آرزوی آرامش قلبی ، صبر و طاقت برای آنها داریم

حامیان مادران پارک لاله/فرانکفورت

۱۳۹۰ اردیبهشت ۸, پنجشنبه

ضمن تبریک روز جهانی کارگر(اول ماه می)، مبارزات حق طلبانه و خستگی ناپذیر کارگران کشورمان را در راه رسیدن به آرمانهای والای شان گرامی می داریم.

- خواهان آزادی همه زندانیان سیاسی از جمله کارگران زندانی ؛

- خواهان داشتن تشکل مستقل کارگری و سندیکا و انجمن های صنفی کارگران ؛

- خواهان لغو قراردادهای کوتاه مدت کار ؛

- خواهان رفع انواع تبعیض از کارگران؛

- خواهان داشتن امنیت شغلی کارگران ؛

- خواهان لغو حکم اخراج به هر بهانه ای هستیم؛

ما مادران پارک لاله ایران و حامیان، همراه و همدوش با کارگران و سایر مردم شریف و آزاده ایران و جهان برای گرامی داشت روز جهانی کارگر و اعتراض به وضعیت موجود، در روز 11 اردیبهشت (اول ماه می) فریاد برخواهیم آورد و خواهان زندگی بدون تبعیض و انسانی خواهیم شد.

مادران پارک لاله(عزادار)

شششم اردیبهشت1389

ما حامیان مادران پارک لاله/ فرانکفورت روز 11 اردیبهشت(اول ما ه مه) همراه و همدوش مادران پارک لاله ، کارگران و سایر مردم آزاده و برابری خواه ایران و جهان برای گرامیداشت روز جهانی کارگر و اعتراض به وضعیت موجود به خیابان میرویم تا صدای مردم ایران را بار دیگر به گوش دیگران برسانیم و خواهان آزادی فوری و بی قید و شرط کارگران زندانی و سایر زندانیان سیاسی و عقیدتی خواهیم شد.

اول ماه مه 01.05.2011

مکان: رومر برگ/فرانکفورت Wo: Römerberg

زمان: از ساعت 12 ظهرWann: ab 12.00 Uhr

حامیان مادران پارک لاله/فرانکفورت

ما مادران، نگران زندگی طاقت فرسا و غیر انسانی فرزندان مان هستیم!

متاسفانه در شرایطی به روز جهانی کارگر نزدیک می شویم که اکثریت کارگران کشورمان از کمترین حقوق کارگری یعنی داشتن تشکل مستقل کارگری، انجمن های مستقل صنفی، امنیت شغلی، دستمزد منصفانه، حق اعتراض و ... محروم اند. در این بازار آشفته، کارفرمایان با غیرانسانی ترین شیوه بستن قراردادهای کوتاه مدت، عدم تأمین امنیت شغلی، ندادن ماهها حقوق کارگران، تعدیل نیرو به بهانه ورشکستگی، تعطیل شدن کارخانجات و کارگاه ها و اخراج های دسته جمعی و نداشتن بهداشت مناسب و . . . کارگران را هرچه بیشتر زیر فشار قرار می دهند.

مردم شریف و آزاده!

در شرایطی که خود مسئولین جمهوری اسلامی پایین تر از ششصد هزار تومان حقوق را زیر خط فقر عنوان می کنند، حداقل حقوق کارگران سیصد و سی هزار تومان است و تازه همین حقوق را هم ماهها به کارگران پرداخت نمی کنند و زندگی مشقت بار کارگران هر لحظه دشوارتر و امکان زندگی برای آنان سخت تر می شود.

در شرایطی که شعار عدالت اجتماعی و حمایت از کارگران گوش جهانیان را پر کرده است، حذف سوبسیدها و به تبع آن گرانی سرسام آور، نصیب کارگران و اقشار پایین جامعه شده که از کمترین درآمد برخوردارند و با پرداخت یارانه هم گوشه کوچکی از زخم های اقتصادی شان التیام نمی یابد؛

در شرایطی که هر روز خبر تعطیلی و ورشکستگی کارخانه ها یا کارگاه های کوچک یا تعدیل نیروی انسانی یا عدم پرداخت حقوق معوقه کارگران و غیره را می شنویم، می بینیم که کارگران گاهی برای گرفتن حداقل حقوق اولیه شان دست به اعتصاب و اعتراض می زنند ولی پاسخی جز زندان و شکنجه و کشتار دریافت نمی کنند و صدای حق طلبانه شان خاموش می گردد؛ ما مادران پارک لاله که خود را از این کارگران می دانیم و نگران زندگی سخت و طاقت فرسای خود و فرزندان مان هستیم، ضمن اعلام حمایت از کارگران و پشتیبانی از مبارزات آنان، خواهان رسیدگی به وضعیت معیشتی و زندگی انسانی کارگران هستیم.

- خواهان آزادی همه زندانیان سیاسی از جمله کارگران زندانی ؛

- خواهان داشتن تشکل مستقل کارگری و سندیکا و انجمن های صنفی کارگران ؛

- خواهان لغو قراردادهای کوتاه مدت کار ؛

- خواهان رفع انواع تبعیض از کارگران؛

- خواهان داشتن امنیت شغلی کارگران ؛

- خواهان لغو حکم اخراج به هر بهانه ای هستیم؛

ما مادران، از بند و حبس و زندان بیزاریم و نمی گذاریم که هیچ انسان آزاده ای به بند کشیده شده، یا برای گرفتن حقوق انسانی خود کشته شود.

ما مادران، مانند هر انسان آزاده ای، فشارها و تبعیض های روزافزون اقتصادی، اجتماعی، سیاسی و فرهنگی را حس می کنیم و با همین احساس و همدلی مان که هسته اصلی وجودی انسان است، جلوی هر نوع تبعیض و ظلمی را خواهیم گرفت و راه بهروزی را به دست خواهیم آورد.

مادران پارک لاله(عزادار)

شششم اردیبهشت1389

۱۳۹۰ اردیبهشت ۷, چهارشنبه

به احکام سنگین مادران ایران اعتراض کنیم !

مردم آزاده و شريف ايران؛
مادران و خانواده هاى داغدار؛
سازمان ها و نهادهاى حقوق بشرى ايران و جهان!
و تمام كسانى كه در هر نقطه جهان براى حقوق انسانى تلاش مى كنيد و نگران ايد!

نزديك به دو سال از شروع جنبش اعتراضى مردم ايران مى گذرد. اين حركت اعتراضى از "راى من كو" شروع و در تداوم و پويايى خود به خواستى پايه اى يعنى "حق زندگى انسانى بدون تبعيض" منجر شد. اين جنبش اعتراضى، از سوى حكومت پاسخى جز زندان و شكنجه و گلوله و كشتار در زندان ها و خيابان ها نداشت و دوباره مادران بسيارى را به انتظار در برابر زندان ها كشاند يا سرگردان در راهروهاى نهادهاى قضايى و امنيتى رهايشان كرد و تعداد زيادى را نيز عزادار كرد.
مادران داغدار و خانواده هاى مجروحين و زندانيان سياسى در اعتراض به تمامى جنايت ها و همچنين براى دادخواهى از فرزندان دلبند خود سياه پوشيدند و در يك حركت نمادين، هر شنبه بعدازظهر در ميدان آب نماى پارك لاله و سه پارك ديگر گردهم آمدند و با در دست گرفتن عكس فرزندان خود، شمع روشن كردند و صداى اعتراض شان را به گوش مردم سراسر دنيا رساندند و اعلام كردند كه تا رسيدن به خواسته هاى شان از مبارزه ندست نخواهند كشيد.
از آن زمان اين حركت اعتراضى به اشكال مختلف ادامه دارد و مادران و حاميان هم چنان بر سه خواسته خود پاى مى فشارند:
۱- آزادى فورى و بى قيد و شرط كليه زندانيان سياسى- عقيدتى
۲- لغو كليه اشكال مجازات اعدام و كشتار در زندان و خارج از زندان
۳- محاكمه و مجازات آمرين و عاملين جنايات سى و دو سال گذشته و اخير ايران

وحشت از تداوم اين حركت باعث شد كه حكومت به اشكال مختلف، مادران و حاميان و خانواده هاى مجروحين را تحت فشارهاى شديد قرار دهد. اين فشارها از عدم تحويل اجساد جان باختگان به خانواده ها، جلوگيرى از برگزارى مراسم، جلوگيرى از معالجه زندانيان، دستگيرى مادران و خانواده ها، تهديد و ارعاب، محروميت از حقوق شهروندى و ديگر اشكال سلب حقوق انسانى مادران و حاميان بوده است كه مى توان براى بيان اين حقايق كتاب ها نوشت. اكنون به برخى از مواردى كه در طى اين مدت رخ داده است، اشاره مى شود:
۱- آزار و اذيت مادران داغدار و حاميان از طريق ايجاد مزاحمت و دستگيرى بى مورد و غيرقانونى طى چندين نوبت، كه نزديك به ۱۰۰ نفر از مادران و حاميان را دستگير و هر كدام را چندين روز در حبس نگاه داشتند.
۲- اهانت و ايجاد فشار و آزار و اذيت از طريق احضار هاى چندين باره به نهادهاى امنيتى و قرار دادن احضار شدگان در وضعيت استرس و فشارهاى شديد روحى و روانى
۳- آزار و اذيت مادران و حاميان از طربق برقرارى تماس هاى تلفنى تهديدآميز و اقدام به استراق سمع و شنود تلفن هايشان
۴- ايجاد كنترل هاى شديد امنيتى و اقدام به نقض حقوق شهروندى از طريق يورش به منازل حمله به خانواده ها و مادران عزادار و حاميانش در نوبت هاى مكرر
۵- قراردادن خانواده هاى مفقودين و مجروحين تحت فشارهاى شديد امنيتى و يا تلاش براى اين كه آنها را با تهديد يا تطميع، مجبور كنند كه دست از شكايت برداند تا اطلاعاتى به بيرون منتقل نشود.
۶- بارها مادران و خانواده ها را تحت فشارهاى روحى و روانى شديد قرار دادند كه چند نفر از آنها مجبور به ترك كشور شدند و امكان زندگى عادى را از آنها و خانواده هاى شان سلب كردند.

در طى اين مدت غير از دستگيرى هاى چند روزه و فشارهاى روحى روانى روزمره، تعدادى از مادران را در بازداشت هاى طولانى مدت نگاه داشتند. اين بازداشت هاى موقت حتى تا سه ماه نيز به طول انجاميد كه به اختصار به آنها اشاره مى شود:
۱- در ۵ دى سال ۸۸ (روز تاسوعا)، خانم پروانه راد در خيابان دستگير و مدت ۴۰ روز در بازداشت نگاه داشتند و با محكوم كردن وى به جزاى نقدى، او را آزاد كردند.
۲- در ۱۸ بهمن سال ۸۸، به منزل خانم ام البنين ابراهيمى حمله كردند و ايشان را دستگير و نزديك به ۴۰ روز در بازداشت نگاه داشتند. وى با كفالت آزاد شد ولى هنوز پرونده اش باز است.
۳- در ۱۹ بهمن سال ۸۸، به منازل خانم ها ليلا سيف الهى، ژيلا مكوندى، فاطمه رستگارى نسب، الهام احسنى و نادر احسنى حمله كردند و آنها را دستگير و حدود ۴۰ روز در بازداشت نگاه داشتند. همان روز به منزل خانم منصوره بهكيش نيز رفتند كه در منزل نبود و يك ماه و نيم بعد هنگام سفر به ايتاليا، از فرودگاه بازگردانده و پاسپورت وى ضبط و ممنوع الخروج مى شود و به اشكال مختلف ايشان و خانواده اش را از زندگى اجتماعى محروم مى كنند. همچنين آقاى نادر احسنى را از فروردين سال ۸۹ تا بهمن همان سال در حبس نگاه مى دارند.
۴- در ۱۷ مهر سال ۸۹، به منازل خانم ها اكرم نقابى و ژيلام مهدويان حمله كردند و آنها را كه قصد سفر داشتند، به همراه دختران شان بازداشت كردند. دختران پس از ۱۲ روز و مادران پس از دو ماه و نيم با وثيقه وثيقه آزاد شدند ولى هنوز پرونده شان باز است.
۵- در ۱۴ آذر سال ۸۹، تعدادى از مادران عزادار و حاميان را در روز تولد اميرارشد تاجمير در بهشت زهرا دستگير و پس از ساعاتى آزاد كردند. همان روز خانم ها حكيمه شكرى و ندا مستقيمى و آقاى رمضانى (پدر رامين) را در بازداشت نگاه مى دارند. خانم مستقيمى بعد از يك ماه با وثيقه ۱۰۰ ميليون تومانى و خانم شكرى پس از سه ماه با وثيقه سنگين ۳۰۰ ميليون تومانى آزاد مى شوند و هنوز پرونده آنها باز است.
۶- در ۱۹ بهمن سال ۸۹، حدود ۳۵ تن از مادران و حاميان را دسته جمعى به دفتر پيگيرى وزارت اطلاعات احضار كردند و هر كدام را به صورت تك تك مورد بازجويى قرار دادند و با توهين و تهديد از آنها تعهد گرفتند و مورد اذيت و آزار قرار دادند.
۷- در ۲۳ بهمن سال ۸۹، دادگاه خانم ها سيف الهى و مكوندى و آقاى نادر احسنى تشكيل و در تاريخ ۲۰ فروردين سال ۹۰ احكام قطعى به آنها ابلاغ شد. خانم ها سيف الهى و مكوندى را حقوق بشرى ناميدند و به جرم "اقدام عليه امنيت ملى" و "تبلیغ عليه نظام" به ۴ سال زندان و آقاى نادر احسنى را به ۲ سال زندان محكوم كردند.

این احکام برای کسانی صادر شده اند که خود مادر نیستند، ولی حاضر شده اند برای همدردی، بر خواسته های مادران و خود پافشاری کنند. آنها معتقدند که کشته شدگان و مجروحین و زندانیان سیاسی، فرزندان تمامی مردم ایران هستند و هر آزادی خواهی خود را موظف می داند که به این بی عدالتی ها اعتراض کند. 

ما امضاکنندگان این دادنامه با اعلام حمایت خود، از تمامی نهادهای بین المللی و همچنین از تمامی معترضین به نقض آشکار حقوق بشر در ایران، می خواهیم که با همراهی خود مانع اجرای این احکام غیرقانونی شوند.

مادران پارك لاله (عزادار) سوم ارديبهشت ۱۳۹۰ 

۱۳۹۰ اردیبهشت ۳, شنبه

گردهمایی حامیان مادران پارک لاله/فرانکفورت 23.04.2011

آغاز سال جدید با ۶۹ سال حبس و دو بازداشت برای زندانیان سیاسی زن

گزارشی از زنان زندانی سیاسی و احکام صادره در اولین ماه سال ۹۰:

حمیده نظامی

حمیده نظامی- سال ۹۰ در حالی آغاز شد که همچنان حقوق اولیه زندانیان سیاسی زن نادیده گرفته می‌شود وعلاوه بر بازداشت دو تن از زنان فعال سیاسی و مدنی، ۶۹ سال زندان برای زندانیان سیاسی زن صادر شده و وضعیت جسمانی برخی از زندانیان در وضعیت مخاطره‌آمیز و نگران‌کننده است.

بیش از ۲۰ زندانی زن در بد‌ترین شرایط در یک فضای سی متری بدون کوچک‌ترین امکانات اولیه و رفاهی نگه داری می‌شوند و وضعیت سلامت آن‌ها مخاطره‌آمیز است. بهاره هدایت، عاطفه نبوی، پروین جوادزاده، مهدیه گلرو، لیلا توسلی، هاله سحابی و … از زندانیان زن محبوس در این بندند. زندانیان زن سیاسی تمام ساعات روز و شب را بدون کوچک‌ترین امکانات رفاهی، تفریحی و بهداشتی در این سلول در بسته می‌گذرانند و حق استفاده از سالن ورزشی و حتی کتابخانه بند زنان را نیز نداشته و تنها یک ساعت در روز قادر به استفاده از هواخوری هستند. این شرایط موجب بیماری برخی از این زندانیان شده است چرا که آن‌ها بدون تحرک مجبورند ساعت‌ها در یک نقطه باقی بمانند.

همچنین با اجرای طرح ایزوله کردن زندانیان سیاسی و امنیتی، بند نسوان زندان رجایی شهر کرج منحل شد و ۲۴ فروردین ماه کلیه زندانیان سیاسی و عادی محبوس در بند نسوان (زنان) زندان رجایی شهر کرج به مکان نامعلومی منتقل شدند. برخی گزارش‌ها حاکی از انتقال آن‌ها به «زندان کچویی» است.

زندان کچویی از ندامتگاه‌های قدیمی استان البرز است که با توجه به توسعه جمعیت هم اکنون در نزدیکی بافت مسکونی در منطقه «فردیس» قرار گرفته است. گفته می‌شود در صورت انتقال این زندانیان به زندان کچوئی، آنها قادر به برقراری هیچ نوع ارتباطی با دنیای خارج از بند دائم از زندانیان عادی نخواهند بود.

با وجود تمامی اعمال فشار‌ها و محدودیت‌های ارتباطی بر زندانیان سیاسی زن، جمعی از زنان سیاسی زندانی در زندان‌های اوین و رجایی‌شهر به مناسبت درگذشت پدر میرحسین موسوی پیام تسلیتی برای او ارسال کردند.

بازداشت دو فعال زن در فروردین ماه
سال جدید نه تنها با آزادی هیچ یک از زندانیان سیاسی زن همراه نبود بلکه با اقدام به بازداشت سه فعال زن آغاز شد.

سارا محبوبی، دانشجوی محروم از تحصیل بهایی ساکن ساری ۲۰ فرودین ماه پس از تفتیش منزل مسکونی پدری و ضبط کتب، کاغذهای دست نوشته، سی دی و کیس کامپیو‌تر، بازداشت و به بازداشتگاه اطلاعات ساری منتقل شد.

سیما دیدار، روزنامه نگار و فعال مدنی آذربایجان، نیز دوشنبه ۲۹ فروردین برای اجرای حکم ۶ ماه حبس تعزیری‌اش به زندان تبریز منتقل شد. او روز شنبه برای بازپسگیری مدارک شناسایی خود با هماهنگی دادگستری به بازداشتگاه صائب تبریزی (اطلاعات سپاه) مراجعه کرده بود و در همانجا بازداشت شد.

همچنین نیروهای امنیتی ۲۰ فروردین ماه به منزل درسا سبحانی، دانشجوی محروم از تحصیلی بهایی و فعال حقوق زنان، هجوم بردند اما به دلیل عدم حضور وی موفق به بازداشت این دانشجوی محروم از تحصیل نشدند.

۶۹ سال زندان برای زندانیان سیاسی زن
در اولین ماه سال جدید دادگاه در مجموع ۶۹ سال حکم زندان برای زندانیان سیاسی زن صادر کرده است. ژیلا کرم‌زاده مکوندی و لیلا سیف الهی، دو تن از حامیان مادران عزادار (مادران پارک لاله) ۲۰ فروردین ماه توسط شعبه ۲۸ دادگاه انقلاب به ریاست قاضی مقیسه به ۴ سال زندان محکوم شدند.
همچنین قاضی مقیسه به علت عدم مراجعه الهام احسنی، یکی دیگر از حامیان مادران عزادار، پرونده وی را مفتوح نگه داشته و خواهر وی را که کفالت او را به عهده گرفته بود احضار و به او اعلام کرد که مبلغ کفالت را از حقوق وی کم خواهند کرد.

سارا محبوبی، دانشجوی محروم از تحصیل بهایی، ۱۸ فرودین ماه، به ۱۰ ماه حبس تعزیری محکوم شد. یکی از جرایم ذکر شده در حکم محبوبی «عضویت در سایت ضد انقلاب فیسبوک» ذکر شده بود.

سارا محبوبی و سیما دیداردو زن فعال مدنی هستند که در فروردین ماه جاری بازداشت شده‌اند

لاله حسن‌پور، فعال حقوق بشر و وبلاگ نویس، ۲۲ فروردین از سوی شعبه ۳۶ دادگاه تجدید نظر تهران، به ۵ سال حبس قطعی محکوم، و جهت اجرای حکم به دادسرای مستقر در زندان اوین احضار شده است.

نازنین خسروانی، روزنامه نگار اصلاح طلب، نیز شنبه ۲۷ فروردین در شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب اسلامی به اتهام اجتماع و تبانی جهت اقدام علیه امنیت ملی و تبلیغ علیه نظام به تحمل ۶ سال حبس تعزیری محکوم شد. که تا ۲۰ روز فرصت تقاضای تجدیدنظر این حکم است.

مهوش ثابت و فریبا کمال آبادی از رهبران بهایی نیز هر کدام به ۲۰ سال حبس تعزیری محکوم شدند. پیش از این دادگاه تجدید نظر پس از حذف اتهاماتی چون جاسوسی و همکاری با دولت اسرائیل، این حکم را به ۱۰ سال کاهش داد. اما این حکم دادگاه تجدید نظر از سوی دادستان کل کشور، برخلاف شریعت تشخیص داده شده و به ۲۰ سال افزایش یافته است.

از سوی دیگر ژیلا بنی یعقوب، روزنامه نگار و فعال حقوق زنان، شنبه ۲۰ فروردین برای چهارمین بار پس از انتخابات در دادگاه شعبه ۱۰۵۷ مجتمع کارکنان دولت به اتهام توهین به رییس جمهوری و مقامات در دادگاه محاکمه شد. او به همراه وکیلش فریده غیرت در دادگاه حاضر شدند. موارد اتهامی او به مقالات منتشره در وبلاگ شخصی‌اش مستند شده است. یکی از اتهامات بنی یعقوب در پرونده جدید داشتن یک وبلاگ شخصی در فضای اینترنت بدون دریافت مراجع دولتی ذکر شده است.

همچنین پرونده تازه مهدیه گلرو و بهاره هدایت دو فعال دانشجویی در ارتباط با بیانیه به مناسبت روز شانزده آذر روز دانشجو در شعبه ۲۸ دادگاه انقلاب در حال رسیدگی است.

نسرین ستوده، وکیل پایه یک دادگستری، که پیش از این محکوم به ۱۱ سال حبس بود، از تجدد نظر خواهی برای حکمش انصراف داده است و به گفته‌ همسر وی، این تصمیم به این دلیل بوده که بازجویانش گفته‌اند نمی‌گذاریم حکم صادره در روند تجدیدنظر کم شود. این فعال حقوق بشر و زنان، ۳۰ فروردین به اتهام تظاهر به بی‌حجابی، شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب رای به محکومیت وی داد و او را مجرم شناخت. بر اساس حکم صادر شده وی به پرداخت جمعا ۵۰۰۰۰۰ ریال معادل پنجاه هزار تومان محکوم شده است که براساس اعلامیه ارسالی از طرف دادگاه قابل اعتراض است.

نگرانی از وضعیت سلامت زنان زندانی سیاسی
با توجه به شرایط نگهداری زنان سیاسی در زندان‌ها و کمبود امکانات به عنوان وسیله‌ای برای اعمال فشار بیشتر، زندانیان زن در خطر آسیب جسمی فراوان هستند.

فرح واضحان، از بازداشت شدگان روز عاشورای ۸۸ و از محبوسین در بند متادون اکنون از ناراحتی قلبی رنج می‌برد.

زهرا جباری، از روز اول فروردین ماه وضعیت جسمی‌اش به وخامت گرایید و به کما فرو رفت و به یکی از بیمارستان‌های تهران منتقل شد . او همچنان در کما بسر می‌برد و تا به حال هیچ تغییری در شرایط جسمی‌اش ایجاد نشده است. زهرا جباری ماه‌ها است که از ناراحتی حاد قلبی و بیماری رماتیسم رنج می‌برد ولی به دستور بازجویان وزارت اطلاعات جهت اعمال فشار، از درمان وی خودداری شده است.

نسرین ستوده، وکیل پایه یک دادگستری و فعال حقوق بشر، در این مدت دچار مشکل بینایی شده است و فخرالسادات محتشمی‌پور، پس از اعتصاب غذا با توجه به ناراحتی معده، دچار مشکل گوارشی شده است.

مهدیه گلرو، فعال دانشجویی نیز در اثر فشارهای وارده در زندان دچار کاهش وزن، مشکل عفونت روده و غلظت بالای خون شده است.

همچنین مائده قادری، از وکلای پایه یک دادگستری، در طی یک تماس تلفنی کوتاه با خانواده از وضعیت بسیار دردناک و اسف بار خود در زندان وکیل‌آباد خبر داده و شرایط ایجاد شده در زندان را غیر قابل تحمل توصیف کرده است.

از وضعیت سلامت دیگر زندانیان زن سیاسی گزارش رسمی‌ای در دست نیست اما بر اساس گزارشات غیررسمی با توجه به شرایط دشوار بند زنان زندان‌ها، وضعیت جسمی آن‌ها مخاطره‌آمیز پیش بینی می‌شود.

فقط سه زن به مرخصی رفتند
برخلاف ادعای مسولین قوه قضائیه که هیچ زندانی وجود ندارد که دو نوروز پیاپی به مرخصی نرفته باشد، بسیاری از زندانیان زن از حق مرخصی برخوردار نبوده‌اند از جمله بهاره هدایت و مهدیه گلرو، دو دانشجوی زندانی در دوسال گذشته اجازه استفاده از حق مرخصی را نداشته‌اند. بر اساس گزارش‌ها در ایام نوروز و فروردین ماه جاری تنها به سه زندانی زن سیاسی مرخصی داده شده است.

لیلا توسلی و پروین جوادزاده دو زندانی زن، روز ۲۹ اسفند ماه با گرفتن مرخصی نوروزی از زندان آزاد شده بودند، با عدم تمدید مرخصی ۱۷ فروردین به زندان بازگشتند. فخرالسادات محتشمی‌پور، عضو جبهه مشارکت نیز روز پنج شنبه ۲۵ فرروردین پس از وخامت شرایط جسمی بر اثر اعتصاب غذا، با دریافت مرخصی سه روزه از زندان خارج شد.

سه اعتصاب غذا در تهران و مشهد
در فروردین ماه جاری گزارش سه اعتصاب غذا از سوی دو زندانی زن در بند زنان گزارش شده است. فخرالسادات محتشمی‌پور که پیش از سال جدید اعلام گرفتن روزه سیاسی در اعتراض به وضعیت زندانیان سیاسی کرده بود روز دوشنبه اول فروردین اعتصاب غذای خود را شروع کرد و پس از گذشت چهار روز از اعتصاب غذا با وخامت وضعیت جسمی زیر سرم رفت. وی همچنین روز دوشنبه ۱۵ فروردین ماه مجدد اعتصاب غذای کرد.

زهرا جباری، از زندانیان سیاسی از روز اول فروردین ماه وضعیت جسمی‌اش به وخامت گرایید و به کما فرو رفته است

در این راستا جمعی از زندانیان سیاسی زندان رجایی شهر در حمایت از اعتصاب غذای فخرالسادات محتشمی‌پور و در اعتراض به احضار‌ها، بازداشت‌ها، تهدیدات و فشارهای وارد بر خانواده‌های زندانیان صنفی، سیاسی و حقوق بشری و فشار‌ها و محدودیتهای غیر قانونی و غیر انسانی تحمیل شده بر صد‌ها زندانی سیاسی و غیر سیاسی با صدور بیانیه‌ای از روز یکشنبه دست به اعتصاب غذا زدند.

همچنین مائده قادری، وکیل دادگستری، به خاطر وضعیت نامناسب‌اش در زندان وکیل آباد مشهد، دست به اعتصاب غذا زده است.

محدودیت در ملاقات و حبس در انفرادی، مجازات مضاعف زندانیان زن
۲۰ فروردین بهاره هدایت و مهدیه گلرو دو فعال دانشجویی زندانی در بند متادون زندان اوین که پیش از این نیز با حبس در سلول انفرادی و ممانعت از تماس تلفنی و ملاقات با خانواده مواجه بودند، مجددا به سلول انفرادی منتقل شدند و تا هفته گذشته در سلول انفرادی بودند.

نسرین ستوده نیز ه تا کنون اجازه ملاقات حضوری با همسرش را نداشته در ۱۹ فروردین با همسر، خواهر و برادرش به صورت کابینی ملاقات کرد و برای چند دقیقه نیز با فرزندانش تحت تدابیر شدید امنیتی ملاقات حضوری داشت. رضا خندان همسر نسرین ستوده، در گفتگو با زمانه اعلام کرد در ملاقات‌های حضوری که بچه‌ها به ندرت می‌توانند داشته باشند مامورین زندان بچه‌ها را می برند و در هنگام بردن بچه‌ها، همه جای آن‌ها را می‌گردند و در این نوبت نه تنها شکالات نیما بلکه دستبند و گلیپس‌های پلاستیکی مهراوه را هم از جیبش در‌ آورده‌اند. به گفته او مادر سالخورده نسرین که نمی‌تواند از پله‌های سالن ملاقات بالا رود و آنجا فاقد امکاناتی از قبیل آسانسور و مسیر ویلچیر است اساسا هیچ وقت نمی‌تواند او را ببیند.

کمپین بهاره هدایت و دو جایزه برای نسرین ستوده
در ماهی که گذشت جمعی از فعالان دانشجویی، زنان و حقوق بشر به مناسبت سالروز تولد بهاره هدایت، فعال دانشجویی، کمپینی را در حمایت از او تشکیل داده و نلاش کردند تا توجه نهادهای دانشجویی، دولتمردان و نهادهای حقوق بشری را به شرایط ویژه او جلب کنند.

اهدای زنبق طلایی شهر فلورانس به نسرین ستوده به عنوان سمبل صداقت و دفاع از حق بیان نیز از اتفاقات مهم حمایتی از زندانیان سیاسی زن در ابتدای سال ۹۰ است. جایزه انجمن قلم آمریکا نیز ۲۴ فروردین ماه، به نسرین ستوده تعلق گرفت. در بیانیه انجمن قلم از نسرین ستوده به عنوان یکی از رهبران جنبش زنان و مدافع حقوق کودکان در ایران نام برده شده است.

حامیان "مادران پارک لاله" /فرانکفورت